Wyrok SN z dnia 19 grudnia 2001 r. sygn. II UKN 687/00

Pracownik urzędu wojewódzkiego, którego stosunek pracy wygasł z przyczyn dotyczących pracodawcy, mógł skorzystać z prawa do wcześniejszej emerytury na zasadach określonych w art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.; obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953).

Przewodniczący SSN Beata Gudowska

Sędziowie SN: Zbigniew Myszka (sprawozdawca), Maria Tyszel

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2001 r. sprawy z wniosku Jerzego B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w O. o prawo do emerytury, na skutek kasacji organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 kwietnia 2000 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2000 r. oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu z dnia 17 listopada 1999 r., zmieniającego odmowną decyzję emerytalną organu rentowego z dnia 23 sierpnia 1999 r. i przyznającego ubezpieczonemu Jerzemu B. prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 1 lipca 1999 r. W sprawie tej organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 27 i art. 30 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych, ponieważ ubezpieczony, będąc pracownikiem Urzędu Wojewódzkiego w O., kontynuował zatrudnienie po 31 grudnia 1998 r., a przeto nie doszło do wygaśnięcia jego stosunku pracy. Sądy ustaliły, że pismem z dnia 6 wrze-śnią 1998 r. dyrektor generalny Urzędu Wojewódzkiego w O. zawiadomił Jerzego B., iż z dniem 1 stycznia 1999 r. stał się pracownikiem tego Urzędu na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną(Dz.U. Nr 133, poz. 872 ze zm.). Równocześnie zawiadomił go, że może rozwiązać stosunek pracy w trybie art. 23 § 4 KP, a jeżeli nie rozwiąże stosunku pracy w taki sposób, to wygaśnie on w dniu 30 czerwca 1999 r, o ile przed dniem 31 maja 1999 r. dyrektor generalny nie zaproponuje mu nowych warunków pracy i płacy w dalszym okresie albo w razie nieprzyjęcia zaproponowanych warunków do 15 czerwca 1999 r. Następnie ubezpieczony kontynuował zatrudnienie do 30 czerwca 1999 r. na dotychczasowym stanowisku pracy, kiedy to wygasł jego stosunek pracy. W dniu 21 czerwca 1999 r. ubezpieczony złożył wniosek emerytalny w organie rentowym, wykazując staż pracowniczy w wymiarze 44 lat 8 miesięcy i 14 dni. Decyzją z dnia 7 lipca 1999 r. organ rentowy uwzględnił wniosek, ale następnie kolejną decyzją z dnia 23 sierpnia 1999 r. uchylił pierwszą decyzję i odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do emerytury, powołując się na niespełnienie warunku uzyskania wieku emerytalnego (65 lat). Na podstawie takich ustaleń Sąd Apelacyjny uznał, że kluczowe znaczenie ma wykładnia art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych, które na gruncie prawa ubezpieczeń odnoszą się do ubezpieczonych urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. W związku z reformą administracji publicznej pracownicy dotychczasowych urzędów wojewódzkich, do których zaliczał się ubezpieczony, na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną stawali się z dniem 1 stycznia 1999 r. pracownikami urzędów wojewódzkich, zachowując uprawnienia wynikające z aktu mianowania (art. 58 ust. 4), w tym także prawo do wcześniejszej emerytury w przypadku rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy (art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych). Ubezpieczony, którego stosunek pracy wygasł w dniu 30 czerwca 1999 r, spełnił te warunki, dlatego nabył wcześniejsze uprawnienia emerytalne.