Wyrok SN z dnia 27 lutego 2001 r. sygn. I PKN 266/00

Brak organu powołanego do reprezentowania w procesie strony będącej osobą prawną należy uwzględniać przy ocenie prawidłowości umocowania pełnomocnika procesowego (art. 379 pkt 2 KPC).

Przewodniczący SSN Katarzyna Gonera (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Roman Kuczyński

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2001 r. sprawy z powództwa Mieczysława S. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej „H." w K. o przywrócenie do pracy i zapłatę wynagrodzenia, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 grudnia 1999 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie wyrokiem z 7 września 1999 r. oddalił powództwo Mieczysława S. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej „H." w K. o przywrócenie do pracy na stanowisko prezesa Zarządu Spółdzielni i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w okresie od 25 lipca 1995 r. do 31 grudnia 1998 r. w łącznej wysokości 40.073,23 zł, ewentualnie o dopuszczenie do pracy na stanowisku prezesa i zasądzenie wynagrodzenia.

Sąd Okręgowy ustalił, że powód od 11 lutego 1992 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu pozwanej Spółdzielni, a od 1 maja 1992 r. został powołany na stanowisko dyrektora pozwanej. Pracę świadczył do 25 stycznia 1995 r., a następnie korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Uchwałą Rady Nadzorczej z 27 stycznia 1995 r. został odwołany z funkcji prezesa Zarządu Spółdzielni i z tymże dniem Zarząd pozwanej odwołał go ze stanowiska dyrektora Spółdzielni, „co było równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę". Powód uzyskał zwolnienie lekarskie do 31 lipca 1995 r., czyli na okres przekraczający 180 dni, jednak ostatnie zwolnienie lekarskie zostało anulowane na początku sierpnia 1995 r. przez lekarza prowadzącego, który ex stwierdził zdolność powoda do pracy od 25 lipca 1995 r. Wcześniej jednak strona pozwana rozwiązała z powodem stosunek pracy bez wypowiedzenia na skutek niezdolności do pracy po upływie okresu pobierania zasiłku chorobowego, ponieważ niezwłocznie po 25 lipca 1995 r. powód nie zgłosił się do pracy ani nie przedłożył zaświadczenia o zdolności do pracy. Powód odwołał się do Sądu Pracy od rozwiązania z nim stosunku pracy w tym trybie. Postępowanie w tej sprawie zostało zawieszone na zgodny wniosek stron, a po upływie trzech lat od zawieszenia umorzone prawomocnym postanowieniem Sądu Pracy z 5 listopada 1998 r. Wyrokiem z 20 stycznia 1997 r. Sąd Wojewódzki w Krakowie (Wydział Cywilny) uchylił uchwałę Rady Nadzorczej pozwanej Spółdzielni z 27 stycznia 1995 r. o odwołaniu powoda z funkcji prezesa Zarządu; wyrok ten się uprawomocnił. Sąd Okręgowy ocenił, że stosunek pracy łączący strony został rozwiązany przez pracodawcę z dniem 25 lipca 1995 r. w związku z upływem okresu pobierania zasiłku chorobowego przez powoda. Oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z powodem stosunku pracy w tym trybie nie zostało skutecznie podważone wobec prawomocnego umorzenia postępowania w sprawie o przywrócenie do pracy wniesionej po tym rozwiązaniu. Oświadczenie pracodawcy rozwiązujące stosunek pracy jest skuteczne nawet wówczas, gdy jest wadliwe, dopóki nie zostanie uznane przez Sąd Pracy za niezgodne z prawem. Kwestionowanie przez powoda w rozpoznawanej sprawie prawidłowości odwołania go ze stanowiska dyrektora Spółdzielni z dniem 27 stycznia 1995 r. jest bezprzedmiotowe w sytuacji, gdy jego stosunek pracy z pozwaną z pewnością wygasł w lipcu 1995 r., a do tej pory powód pobierał świadczenia związane z zatrudnieniem.