Uchwała SN z dnia 20 listopada 2000 r., sygn. I KZP 36/00

Przyjęciu usiłowania nieudolnego nie stoi na przeszkodzie złożony charakter typu przestępstwa, konstrukcja przewidziana w art. 13 § 2 kk odnosi się bowiem do zachowania sprawcy ujmowanego jako całość w granicach znamion określonych w treści normy karnej.

Sąd Najwyższy w sprawie Macieja B. i innych, po rozpoznaniu, przekazanego na podstawie art. 441 § 1 kpk przez Sąd Apelacyjny w K., postanowieniem z dnia 24 sierpnia 2000 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy jest usiłowaniem zwykłym (udolnym), czy też usiłowaniem nieudolnym ze względu na brak przedmiotu nadającego się do dokonania na nim czynu zabronionego zachowanie sprawcy rozboju, zmierzającego do zabrania konkretnego mienia pokrzywdzonemu, który jednak mienia tego nie posiada, choć jednocześnie dysponuje innym mieniem w ogóle nadającym się do zaboru?”

– uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Zagadnienie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia sformułowane zostało przy rozpoznawaniu apelacji wniesionych od wyroku skazującego za przestępstwa usiłowania rozboju – na podstawie art. 13 § 1 w zw. z art. 280 § 1 kk – sprawców, którzy używając przemocy lub groźby natychmiastowego jej użycia żądali wydania pieniędzy, równocześnie przeszukując ubrania pokrzywdzonych, ale kradzieży nie dokonali, ponieważ: 1. pokrzywdzony miał przy sobie zaledwie monetę o nominale 5 zł, której nie zabrali; 2. pokrzywdzony nie miał przy sobie żadnych pieniędzy.