Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 29 stycznia 1998 r., sygn. I KZP 29/97

Za „czas stosowania tymczasowego aresztowania” w rozumieniu art. 222 § 2 i 3 kpk należy uważać jedynie czas rzeczywistego pozbawienia wolności na podstawie postanowienia o stosowaniu tymczasowego aresztowania wydanego w danej sprawie. Jeżeli zatem wobec danej osoby wydano w dwóch lub więcej postępowaniach postanowienia o stosowaniu tymczasowego aresztowania, to do czasu stosowania tego środka (w rozumieniu art. 222 § 2 i 3 kpk) w jednym z tych postępowań nie wlicza się okresu, w którym osoba ta była pozbawiona wolności na podstawie postanowienia o tymczasowym aresztowaniu wydanego w innym z tych postępowań.

Sąd Najwyższy w sprawie Sylwestra M., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 kpk przez Sąd Apelacyjny w Lublinie, postanowieniem z dnia 8 sierpnia 1997 r., do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu, a przez skład trzech sędziów tego Sądu na podstawie art. 390 § 2 kpk – postanowieniem z dnia 18 listopada 1997 r. – powiększonemu składowi Sądu Najwyższego zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy do czasu stosowania tymczasowego aresztowania określonego w art. 222 § 3 kpk należy zaliczyć również ten okres jego stosowania, który biegnie "równolegle" z tymczasowym aresztowaniem zastosowanym wcześniej wobec oskarżonego (podejrzanego) w innej sprawie?"

– uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Przedstawione do rozstrzygnięcia zagadnienie wyłoniło się w związku z dokonanym przez Sąd Wojewódzki w Lublinie przedłużeniem stosowania na podstawie art. 222 § 3 kpk wobec oskarżonego Sylwestra M., pozostającego pod zarzutem przestępstwa z art. 201 w związku z art. 58 kk, tymczasowego aresztowania, które oskarżony ten w zażaleniu wniesionym do Sądu Apelacyjnego w L. określił jako „bezprawne i karygodne”.