Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 30 października 1997 r., sygn. I KZP 17/97
Przepisy zawarte w art. 222 kpk dotyczą jedynie czasu rzeczywistego pozbawienia oskarżonego wolności na podstawie postanowienia o zastosowaniu (przedłużeniu) tymczasowego aresztowania w danej sprawie, nie mają więc zastosowania do sprawy dalszego stosowania (utrzymania) tego środka zapobiegawczego wobec oskarżonego odbywającego karę pozbawienia wolności w innej sprawie. Jeżeli wobec oskarżonego, w stosunku do którego zostało wydane w danej sprawie postanowienie o zastosowaniu (przedłużeniu) tymczasowego aresztowania, wykonuje się w innej sprawie karę pozbawienia wolności, a łączny czas pozbawienia go wolności na podstawie decyzji o stosowaniu tymczasowego aresztowania nie przekroczył terminów określonych w art. 222 § 1 3 kpk, to dalsze stosowanie (utrzymywanie) tego środka zapobiegawczego następuje na zasadach ogólnych, a nie na podstawie i w trybie art. 222 § 2 lub 4 kpk.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu wniosków:
1) Prokuratora Generalnego z dnia 30 maja 1997 r. o podjęcie uchwały mającej na celu wyjaśnienie art. 222 § 2 4 kpk przez wskazanie: czy dopuszczalne jest przedłużenie okresu tymczasowego aresztowania w wypadku, gdy wobec tymczasowo aresztowanego jest wykonywana kara pozbawienia wolności (I KZP 17/97)?
2) Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 18 lipca 1997 r. o podjęcie uchwały wyjaśniającej przepisy art. 222 kpk, zawierającej odpowiedź na pytanie: czy i w jakim zakresie przepisy tego artykułu mają zastosowanie w kwestii przedłużania czasu trwania tymczasowego aresztowania, jeżeli ten środek zapobiegawczy stosuje się wobec osoby skazanej odbywającej karę pozbawienia wolności w innej sprawie (I KZP 24/97)?
przekazanych przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (Tekst jednolity Dz.U. 1994 r. Nr 13, poz. 48 ze zm.) składowi siedmiu sędziów w celu podjęcia uchwały mającej na celu wyjaśnienie przepisu art. 222 kpk uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.