Uchwała SN z dnia 14 grudnia 1994 r., sygn. I PZP 52/94

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora w sprawie z powództwa Dawida N. przeciwko Wielkopolskiemu Bankowi Kredytowemu S.A. w P. o zapłatę po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 13 października 1994 r. III APr 32/94 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy odprawa pieniężna, przewidziana w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 19 ze zm.), przysługuje pracownikowi, z którym stosunek pracy rozwiązano na podstawie art. 10 ust. 1 tej ustawy wyłącznie z powodu zaistnienia przyczyn ekonomicznych lub w związku ze zmianami organizacyjnymi, produkcyjnymi albo technologicznymi, jednakże bez równoczesnego zmniejszenia stanu zatrudnienia (art. 1 ust. 1 powołanej ustawy)?”

podjął następującą uchwałę:

Zmniejszenie zatrudnienia jest warunkiem nabycia prawa do odprawy pieniężnej z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r., nr 4, poz. 19 ze zm.) w przypadku indywidualnego zwolnienia pracownika na podstawie art. 10 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1 tej ustawy.

Uzasadnienie

Powód Dawid N. wniósł m.in. o ustalenie, że umowa o pracę zawarta między nim a pozwanym Wielkopolskim Bankiem Kredytowym S.A. w P. została rozwiązana z przyczyn dotyczących zakładu pracy, o zasądzenie odprawy w kwocie jednomiesięcznego wynagrodzenia oraz o sprostowanie świadectwa pracy.