Uchwała SN z dnia 25 sierpnia 1994 r., sygn. I PZP 33/94

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora w sprawie z powództwa Jana L. i Adeli M. przeciwko Syndykowi upadłości Zakładów Obuwia w W. o odprawę po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni postanowieniem z dnia 23 maja 1994 r. VII Pr 203/94 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy pozew wniesiony po ogłoszeniu upadłości, obejmujący wierzytelność powstałą po ogłoszeniu upadłości, a dotyczącą należności pracowniczych wynikających z działań syndyka w przedmiocie rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy, podlega odrzuceniu?”

podjął następującą uchwałę:

Pozew wniesiony po ogłoszeniu upadłości dłużnika, obejmujący powstałą po tym zdarzeniu wierzytelność stanowiącą nie zaspokojoną należność pracowniczą, która została uwzględniona z urzędu w projekcie listy wierzytelności na podstawie art. 7a ust. 5 ustawy z dnia 18 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 19 ze zm.), nie podlega odrzuceniu lecz przekazaniu sędziemu-komisarzowi.

Uzasadnienie

Pozwami wniesionymi 21.XII.1993 r. i skierowanymi przeciwko Zakładom Obuwia w upadłości w W. powód Jan L. domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty 5.130.000 zł z ustawowymi odsetkami od 1.IX.1993 r., zaś powódka Adela M. – kwoty 4.452.000 zł z ustawowymi odsetkami od 1.IX.1993 r. – tytułem odpraw pieniężnych związanych z wypowiedzeniem im umów o pracę z przyczyn dotyczących zakładu pracy.