Wyrok SN z dnia 12 lutego 1993 r., sygn. I PRN 2/93

Roszczenie o przywrócenie do pracy pracownika będącego członkiem zarządu zakładowej organizacji związkowej, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z jego winy przy braku uprzedniej zgody właściwego statutowo organu związku zawodowego, a więc z naruszeniem art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. nr 55, poz. 234), nie może być uznane za bezzasadne z powołaniem się na art. 62 k.p. bądź art. 8 k.p.

Zasiłek dla bezrobotnych, wypłacony na podstawie ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnianiu i bezrobociu (Dz.U. nr 106, poz. 457 ze zm.), nie podlega zaliczeniu na poczet wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, o jakim mowa w art. 57 § 2 k.p., ani świadczenia tego nie wyłącza.

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości po rozpoznaniu sprawy z powództwa Jana B. przeciwko Instytutowi Barwników i Produktów Organicznych w Z. o przywróceniu do pracy na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości S/C VII P 5320/963/92 od wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 23 lipca 1992 r. VII.Pr 308/92 – uchylił zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w Zgierzu z dnia 15 kwietnia 1992 r. IV P 100/92, i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu – Sądowi Pracy w Zgierzu do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Powód Jan B. wniósł o przywrócenie go do pracy w pozwanym Instytucie Barwników i Produktów Organicznych w Z. zarzucając, że nie było uzasadnionych podstaw do rozwiązania z nim umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

Wyrokiem z 15.IV.1992 r. IV P 100/92, Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w Zgierzu zasądził na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 4.563.000 zł, oddalając powództwo w części dotyczącej przywrócenia do pracy. Sąd Rejonowy stwierdził, że umowa o pracę z powodem jako przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” została rozwiązana z naruszeniem art. 32 ust. 1 ustawy z 23.V.1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. nr 55, poz. 234), gdyż strona pozwana nie uzyskała zgody tej Komisji. Sąd Rejonowy uznał jednak, że przywrócenie powoda do pracy byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wobec stwierdzonego naruszenia obowiązków pracowniczych i w tym zakresie ocenił powództwo jako bezzasadne na podstawie art. 62 k.p. i art. 477 § 2 k.p.c.