Uchwała SN z dnia 7 kwietnia 1992 r., sygn. I PZP 17/92

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie z powództwa Janusza J. przeciwko Przedsiębiorstwu Górnictwa i Modernizacji Przemysłu „Budex” w C. o dodatek wyrównawczy po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie – postanowieniem z dnia 26 lutego 1992 r. IV Pr 8/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.

„Czy użyte w zdaniu 2 art. 6 ustawy z 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 19 z późn. zm.) sformułowanie „...pracownikowi przysługuje dodatek wyrównawczy do końca okresu, w którym pracownik jest objęty szczególną ochroną stosunku pracy” oznacza, iż dodatek wyrównawczy przysługuje pracownikowi wyłącznie w okresie trwania kadencji, w czasie której zostało dokonane w stosunku do niego wypowiedzenie zmieniające, powodujące obniżenie jego wynagrodzenia za pracę oraz w okresie roku po upływie kadencji, czy też uprawnienie pracownika do dodatku wyrównawczego rozciągać się będzie także na czas trwania następnej (następnych) kadencji, w przypadku ponownego wyboru tego pracownika w skład zarządu zakładowej organizacji związkowej?”

podjął następującą uchwałę:

Przewidziany w art. 6 ustawy 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 19 ze zm.) dodatek wyrównawczy przysługuje przez cały okres objęty szczególną ochroną stosunku pracy, niezależnie od tego, czy ochrona ta wynika z pierwszego czy kolejnego wyboru do zarządu zakładowej organizacji związkowej.