Wyrok SN z dnia 18 października 1990 r., sygn. I PR 323/90

1. Analizując rozwiązanie umowy o pracę przez porozumienie stron nie można oderwać się od okoliczności faktycznych i przyczyn tego rozwiązania. Jeżeli u podstaw oferty pracownika zmierzającej do rozwiązania stosunku pracy przez porozumienie stron leży niewywiązywanie się lub nienależyte wywiązywanie się zakładu pracy z obowiązków umowy o pracę, to pracownik może na ogólnych zasadach (art. 471 k.c. przez art. 300 k.p.) żądać odszkodowania.

2. Szkoda, jaką powód poniósł, to ewentualne zarobki, jakie utracił za okres do końca trwania kontraktu odszkodowanie to jednak nie może przekroczyć wynagrodzenia, jakie powód osiągnąłby za okres trzech miesięcy. Sprzeczne bowiem z zasadami współżycia społecznego byłoby stawianie pracownika, który rozwiązał umowę o pracę za porozumieniem stron, w sytuacji lepszej niż pracownika, z którym zakład pracy rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia (art. 8 k.p. w zw. z art. 58 k.p.).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Mirosława Z. przeciwko Przedsiębiorstwu Budownictwa Węglowego „Fabud” w S. o godziny nadliczbowe na skutek rewizji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 6 czerwca 1990 r. VIII P 5/89 – uchylił zaskarżony wyrok w części oddalającej powództwo (pkt 2) oraz w części orzekającej o kosztach postępowania (pkt 3) i w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu – Sądowi Pracy w Katowicach, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania rewizyjnego.