Wyrok SN z dnia 21 września 1989 r., sygn. I PRN 28/89

Przedłużenie umowy o pracę za granicą, dokonane z naruszeniem przez jednostkę kierującą przepisów § 5 ust. 3 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicę w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (j.t. w Dz.U. z 1986 r. nr 19, poz. 101), tj. bez uzyskania przez tę jednostkę zgody macierzystego zakładu pracy na dalsze zatrudnienie pracownika za granicą, może być uznane za ważną przyczynę niezależną od pracownika, powodującą na czas jej trwania przedłużenie terminu, w jakim pracownik winien podjąć zatrudnienie w macierzystym zakładzie pracy, jeżeli na skutek zapewnienia jednostki kierującej pracownik zawarł umowę przedłużającą okres pracy za granicą w błędnym przekonaniu, że macierzysty zakład wyraził zgodę na przedłużenie okresu zatrudnienia za granicą i przedłużył mu udzielony w tym celu urlop bezpłatny.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Jana K. przeciwko Okręgowemu Przedsiębiorstwu Geodezyjno-Kartograficznemu w B. o przywrócenie do pracy na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Pracy i Polityki Socjalnej – PP-5000 – 50/89 od wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 16 marca 1989 r. IV Pr. 55/89 – uchylił zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w Białymstoku z dnia 19 stycznia 1989 r. VI P 544/88 i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu – Sądowi Pracy w Białymstoku do ponownego rozpoznania.