Wyrok NSA z dnia 11 maja 2023 r., sygn. II OSK 1623/20

Budowlane prawo

Dnia 11 maja 2023 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie: Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędzia del. NSA Jerzy Stankowski po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2020 r., sygn. akt VII SA/Wa 1530/19 w sprawie ze skargi P. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia 16 maja 2019 r., nr 425/OPON/2019 w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 stycznia 2020 r., sygn. akt VII SA/Wa 1530/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na zaskarżoną decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia 16 maja 2019 r., nr 425/OPON/2019, którą utrzymano w mocy decyzję Starosty Legionowskiego z dnia 27 marca 2019 r., znak: WA.6740.2530.2018.EO, o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia inwestorowi pozwolenia dla P. sp. z o.o. w W. na budowę zespołu urządzeń telefonii komórkowej [...] o nr [...] na terenie działki nr [...] obręb [...] w L..

W ocenie Sądu, organy obu instancji, zasadnie przyjęły, że inwestor nie usunął nieprawidłowości w przedłożonym projekcie budowlanym, polegających na niezgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta L., uchwalonego uchwałą nr [...] Rady Miejskiej w L. z dnia [...] października 2001 r. (Dz. Urz. Woj. Mazowieckiego [...]) w zakresie przeznaczenia terenu w związku z treścią art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2062), zwanej dalej "specustawą". Definicję infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu zawiera art. 2 ust. 1 pkt 4 specustawy, wskazując, że należy przez to rozumieć kanalizację kablową, linię kablową podziemną i nadziemną, instalację radiokomunikacyjną wraz z konstrukcją wsporczą do wysokości 5 m, szafy i słupki telekomunikacyjne oraz inne podobne urządzenia i obiekty, a także związany z nimi osprzęt i urządzenia zasilające, jeżeli nie są zaliczone do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko lub nie stanowią przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na obszary Natura 2000. Skoro zatem projektowana antena stacji bazowej telefonii komórkowej będzie zamontowana na standardowej antenowej konstrukcji wsporczej o wysokości trzonu 28,90 m, usytuowanej na dachu istniejącego budynku mieszkalnego o wysokości 8,0 m n.p.t., a szczyt planowanej konstrukcji znajdował się będzie na wysokości 36,90 m n.p.t., to z uwagi na brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 4 specustawy, projektowana stacja bazowa nie może być zaliczona do infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu (konstrukcja wsporcza do wysokości 5 m), a tylko taka może być lokalizowana na terenie przeznaczonym pod zabudowę jednorodzinną. Poza tym w ogólności lokalizowanie inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej jest dopuszczalne na podstawie planu miejscowego. Jedyne ograniczenia w tym zakresie z uwagi na treść art. 46 ust. 2 specustawy dotyczą terenu przeznaczonego wyłącznie pod zabudowę jednorodzinną (por. wyrok WSA w Krakowie z 28 czerwca 2019 r., II SA/Kr 365/19; wyrok NSA z 17 maja 2019 r., II OSK 1663/17; wyrok WSA w Poznaniu z 10 października 2019 r., IV SA/Po 587/19; wyrok NSA z 26 marca 2015 r., II OSK 2057/13; wyrok WSA w Gdańsku z 7 grudnia 2017 r., II SA/Gd 437/17).