Wyrok NSA z dnia 10 listopada 2022 r., sygn. III OSK 2941/21

Policja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie: sędzia del. WSA Tadeusz Lipiński (spr.) sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 2395/19 w sprawie ze skargi A.C. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia 12 sierpnia 2019 r. nr 638 w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania 1) oddala skargę kasacyjną; 2) odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 13 marca 2020 r., sygn. akt II SA/Wa 2395/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A.C. (dalej: skarżący) na postanowienie Komendanta Głównego Policji (dalej: organ odwoławczy) z 12 sierpnia 2019 r., nr 638, w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Sąd I instancji wskazał, że zaskarżonym postanowieniem organ odwoławczy odmówił przywrócenia terminu do wniesienia przez skarżącego odwołania od rozkazu personalnego Komendanta Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu (dalej: organ I instancji) z 6 lutego 2019 r., na mocy którego zwolniono go ze służby w policji. Stwierdził, że stanowisko organu odwoławczego co do zawinienia skarżącego w uchybieniu tego terminu oraz spóźnienia wniosku o jego przywrócenie ma potwierdzenie w obszernym materiale dowodowym, znajdującym się w aktach sprawy.

W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy doszło do skutecznego wszczęcia i prowadzenia wobec skarżącego postępowania w trybie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2019 r., poz. 161 ze zm.; dalej: u.o.p.). Korespondencję związaną z toczącym się postępowaniem administracyjnym, w tym rozkaz personalny, organ I instancji kierował pod właściwe adresy, wskazane przez skarżącego w raportach. Dodatkowo, w trakcie postępowania, dochodziło do kontaktów telefonicznych organu i skarżącego, czego dowodem są notatki służbowe. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie można uznać zatem, że nie wiedział on o toczącym się postępowaniu. Przeczą temu przedmiotowe notatki służbowe, jak również twierdzenia samego skarżącego zawarte w piśmie procesowym z 14 stycznia 2019 r., w którym poinformował, że z przyczyn obiektywnych - zdrowotnych, nie jest w stanie zgłosić się do organu 14 stycznia 2019 r. Wniósł on wówczas o wyznaczenie nowego terminu zapoznania się z aktami na 21 stycznia 2019 r., lecz również w tym dniu nie skorzystał z przysługujących mu uprawnień. Prawidłowe było zatem uznanie przez organ odwoławczy, że skarżący nie dopełnił koniecznego wymogu z art. 58 § 1 k.p.a. w postaci wykazania, że przekroczenie terminu do wniesienia odwołania nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych. Za zgodną z art. 80 k.p.a. Sąd uznał ocenę organu odwoławczego, że wielokrotne zmiany adresu przez skarżącego, w krótkim okresie czasu, mogą sugerować, że celowo unikał kontaktu z organem prowadzącym postępowanie i nie chciał z nim współpracować, zaś nieodbieranie korespondencji stanowiło element przyjętej taktyki procesowej. Policjant z ponad czternastoletnim stażem służby powinien liczyć się z tym, że w związku z toczącym się postępowaniem administracyjnym, może zostać zwolniony ze służby w Policji. Za racjonalną Sąd I instancji uznał też ocenę, że unikanie przez skarżącego możliwości uzyskania wiedzy na temat statusu służbowego aż do 10 czerwca 2019 r. (data wniosku o wyjaśnienie, dlaczego od kwietnia nie wpływa na jego konto uposażenie) nie wskazuje na potrzebę przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, lecz stanowi działanie nie tylko zawinione, ale też nieodpowiedzialne. Skarżący przy dochowaniu minimum staranności w prowadzeniu swoich spraw miał możliwość dotrzymania terminu do wniesienia odwołania, lecz świadomie nie chciał korzystać ze swoich uprawnień. Tym samym nie organ odwoławczy, lecz skarżący ponosi skutki swoich zaniedbań. W ocenie Sądu I instancji, trafna była również konstatacja organu odwoławczego, że jeżeli przyczyną uchybienia terminu do wniesienia odwołania był brak wiedzy skarżącego o rozkazie personalnym, to ustanie tej przyczyny nastąpiło najpóźniej 1 kwietnia 2019 r., kiedy to Zastępca Naczelnika Wydziału Prezydialnego Komendy Wojewódzkiej Policji w rozmowie telefonicznej poinformował skarżącego o zwolnieniu go ze służby z dniem 8 marca 2019 r. Wniosek skarżącego o przywrócenie terminu, na mocy art. 58 § 2 k.p.a., był zatem spóźniony, co stanowiło również przeszkodę do jego uwzględnienia.