Wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2022 r., sygn. II OSK 3832/19

Zagospodarowanie przestrzenne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zofia Flasińska Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej X. Y. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 maja 2019 r. sygn. akt IV SA/Wa 91/19 w sprawie ze skargi X. Y. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...][...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z 21 maja 2019 r., IV SA/Wa 91/19, oddalił skargę X. Y. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie (SKO) z dnia 13 lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z dnia 14 kwietnia 1998 r. nr [...] Burmistrz Miasta Piastowa ustalił na wniosek A. S. warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie budynku gospodarczego na działce nr [...] obr. [...] przy ul. [...] [...] w [...].

Pismem z dnia 10 stycznia 2017 r. X. Y. wystąpiła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji.

Decyzją z dnia 16 stycznia 2017 r. [...], SKO odmówiło stwierdzenia nieważności ww. decyzji Burmistrza.

Następnie decyzją z dnia 13 lutego 2018 r. nr [...] SKO, po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy złożonego przez H. J., utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 16 stycznia 2017 r. W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazał, że teren inwestycji oznaczony został na rysunku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta Piastowa zatwierdzonego uchwalą Rady Miejskiej w Piastowie Nr IV/16/94 z dnia 27 września 1994 r. (Dz. U. woj. warszawskiego Nr 21 z dnia 25 września 1994 r) symbolem b-39-MN[...] - teren zabudowy mieszkaniowej ekstensywnej jednorodzinnej. Organ powołał zapis 6.2.1e[...], zgodnie z którym na terenach przewidzianych w planie pod realizację zabudowy mieszkaniowej ekstensywnej (o ile ustalenia szczegółowe dla terenu nie stanowią inaczej dopuszcza się realizacje usług - ewentualnie warsztatu pracy właściciela działki na niej zamieszkałego łub usług bytowych dla ludności pod warunkiem spełnienia wymogów ogólnopaństwowych przepisów szczególnych (prawa budowlanego, przepisów sanitarnych, p.poż., b.h.p. itp.), nie naruszania interesów osób trzecich, a w szczególności nie wytwarzania uciążliwości wykraczających lokalizację (działkę własną). Powołując się na powyższy zapis organ wskazał, że zgodnie z art. 43 ustawy z dnia 7 lipca 1997 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1994 r. Nr 89 poz. 415 ze zm.) nie można odmówić ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli zamierzenie jest zgodne z przepisami prawa i ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wskazał również, iż ochrona interesów osób trzecich w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - art. 42 ust. 1 pkt 5 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. może mieć miejsce tylko w takim zakresie, w jakim nie wkracza w kognicję organów administracji architektoniczno-budowlanej tj. nie jest objęta regulacjami Prawa budowlanego. W postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu nie ocenia się celowości zamierzeń inwestycyjnych, uprawnień wnioskodawcy do terenu, czy też rozwiązań techniczno-budowlanych. Te kwestie mogę być przedmiotem rozważań na etapie postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę. Organ orzekający w sprawie ustalenia warunków zabudowy nie może wkraczać w kompetencje organu wydającego decyzję o pozwoleniu na budowę, do którego należy wszechstronna ocena, czy projektowany obiekt odpowiada warunkom wynikającym z odpowiednich przepisów prawa budowlanego oraz przepisów szczególnych. W takiej sytuacji zarzuty dotyczące zrealizowania inwestycji w sposób mogący negatywnie oddziaływać na sąsiednie nieruchomości nie ma wypływu na ocenę legalności zaskarżonej decyzji. W konsekwencji, w ocenie organu, brak jest podstaw do uznania, że decyzja Burmistrza Miasta Piastowa z dnia 14 kwietnia 1998 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Również nie wynika z akt, aby mogły zaistnieć inne przesłanki, o których mowa w art. 156 § 1 k.p.a. dotyczące sprawy stwierdzenia nieważności decyzji.