Wyrok NSA z dnia 23 listopada 2022 r., sygn. I GSK 13/19

Środki unijne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Wegner (spr.) Sędzia NSA Henryk Wach Sędzia del. WSA Tomasz Smoleń po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej F.-X. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 19 września 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 384/18 w sprawie ze skargi F.-X. na decyzję Dyrektora Warmińsko - Mazurskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Olsztynie z dnia 24 kwietnia 2018 r., nr 73/OR14/2018 w przedmiocie odmowy przyznania płatności rolnośrodowiskowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 19 września 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 384/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018, poz. 1302) - zwanej dalej "p.p.s.a." oddalił skargę F.- X. B. na decyzję Dyrektora Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Olsztynie z 24 kwietnia 2018 r. w przedmiocie przyznania płatności rolnośrodowiskowej za 2015 r.

Od tego wyroku skarżący wniósł skargę kasacyjną zaskarżając go w całości. Środek odwoławczy oparto na obu podstawach kasacyjnych, choć sformułowano je w sposób nieuporządkowany i chaotyczny.

Zarzuty naruszenia przepisów postępowania dotyczyły art. 21 ust. 3 ustawy z 7 marca 2007 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 (Dz. U. z 2018 r., poz. 1936 ze zm.) - zwanej dalej "ustawą o wspieraniu" poprzez błędną interpretację i nieprawidłowe przerzucenie ciężaru dowodu na skarżącego, art. 133 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na błędnym przyjęciu, że skarżący winien był zawiadomić organ o zmianie planu rolnośrodowiskowego jeszcze w 2013 r., podczas gdy - zdaniem skarżącego - w 2013 r. takiego zawiadomienia złożyć nie było można, błędy w ustaleniach faktycznych i oparcie się Sądu na ustaleniach organu, zgodnie z którymi działki skarżącego zostały na stałe wykluczone z programu decyzją za 2013 r., podczas gdy w tej sprawie nie zapadła jeszcze decyzja ostateczna, błędy w ustaleniach faktycznych skutkujące zastosowaniem niewłaściwej podstawy prawnej, art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez pominięcie i błędne uznanie, że brak było podstawy do uchylenia decyzji organu II instancji, z uwagi na jej wydanie z rażącym naruszeniem prawa, art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez pominięcie i przerzucenie oceny legalności decyzji organu II instancji na skarżącego, podczas gdy to na sądzie spoczywał obowiązek badania w pierwszej kolejności, czy przy wydaniu decyzji nie doszło do rażącego naruszenia prawa, w tym art. 2 Konstytucji.