Wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2022 r., sygn. II FSK 1849/19

Korzystne rozwiązania podatkowe dotyczące odzyskania gruntu po dekrecie Bieruta należy odnosić też do budynku.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia del. WSA Alina Rzepecka, Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1464/18 w sprawie ze skargi H. J. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 marca 2018 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 marca 2018 r., nr [...] w zaskarżonej części, 3) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz H. J. kwotę 1240 (słownie: tysiąc dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1.Wyrokiem z 27 marca 2019r. w sprawie III SA/Wa 1464/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. J. na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 marca 2018 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

2.1. Zaskarżona obecnie interpretacja została wydana w wyniku prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 24 marca 2015 r. , w sprawie III SA/Wa 2498/14. Dyrektor uznał stanowisko skarżącej odnośnie do skutków podatkowych sprzedaży gruntu za prawidłowe i odnośnie do skutków podatkowych sprzedaży budynku - za nieprawidłowe.

2.2. Skarżąca przedstawiła we wniosku o wydanie interpretacji następujący stan faktyczny. 10 stycznia 2014 r. dokonała odpłatnego zbycia nieruchomości położonej w Warszawie. Nieruchomość tę nabyli 22 stycznia 1942 r. dziadkowie wnioskodawczyni S. i I. O. Następnie nieruchomość ta została objęta działaniem dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr. 50, poz. 279), dalej jako "dekret". 21 listopada 1945 r., tj. z dniem wejścia w życie dekretu, nieruchomości warszawskie, w tym nieruchomość dziadków skarżącej, na podstawie art. 1 cytowanego dekretu przeszły na własność gminy m. st. Warszawy, a od 1950 r. z chwilą likwidacji gmin - na własność Skarbu Państwa. 27 maja 1990 r. grunt stał się własnością dzielnicy, co potwierdził Wojewoda decyzją z dnia 24 sierpnia 1995 r., a następnie zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 marca 1994 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 48, poz. 195) - własnością Gminy. 2 września 1949 r. dawny właściciel hipoteczny złożył terminowo wniosek w trybie art. 7 ust. 1 dekretu. Zgodnie z postanowieniem Sądu Powiatowego dla W. [...] z 24 września 1957 r. stwierdzono, że spadek po S. O. zmarłym 10 marca 1948 r. dziedziczą żona I. O. (babka wnioskodawczyni) oraz dzieci K. K., D. O. (matka wnioskodawczym) oraz J. O.- każde po 1/4 części całości. Następnie zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z 13 kwietnia 1993 r., spadek po D. S. z domu O. (matce wnioskodawczym), zmarłej 30 kwietnia 1992 r. na podstawie testamentu nabyła w ¼ części całości wnioskodawczyni. Następnie postanowieniem Sądu Rejonowego dla W. z 1 grudnia 1992 r. stwierdzono, że spadek po I. O. (babce wnioskodawczym) zmarłej 3 sierpnia 1992 r. nabyli z mocy ustawy: K. K., J. O. oraz wnioskodawczyni, każde po 1/3 udziału. 8 marca 1993 r., działając w imieniu i na rzecz spadkobierców dawnych właścicieli hipotecznych, wnioskodawczyni ponowiła wniosek z 2 września 1949 r. (podstawa prawna art. 7 ust. 1 dekretu) o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do przedmiotowej nieruchomości oraz przedłożyła wszystkie niezbędne dokumenty. Następnie 7 grudnia 1995 r. na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego wnioskodawczyni nabyła od K. K. oraz J. O. cale należące do nich udziały - wynoszące łącznie 2/3 części, stając się jedyną właścicielką nieruchomości oraz budynku warsztatu ślusarskiego wzniesionego w latach 1984-1986 r. w całości ze środków własnych matki wnioskodawczyni na podstawie zezwolenia na budowę z 27 czerwca 1984 r. 21 grudnia 1998 r. wnioskodawczyni otrzymała ostateczną decyzję wydaną przez Prezydenta Miasta o ustanowieniu na jej rzecz prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego w W. przy ul. B. Na podstawie powyższej decyzji, 5 kwietnia 2013 r., na podstawie aktu notarialnego sporządzonego pomiędzy przedstawicielami Miasta a wnioskodawczynią nastąpiła formalnoprawna restytucja mienia oraz ustanowienie użytkowania wieczystego na okres 99 lat oraz przeniesienie prawa własności budynku na wnioskodawczynię. W związku z tym, że dawni właściciele nabyli nieruchomość na własność, 24 kwietnia 2013 r. wnioskodawczyni wystąpiła o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. przy ulicy B. w prawo własności. Zgodnie z treścią decyzji Zarządu Miasta z 28 maja 2013 r. na podstawie art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, w związku z oddaniem nieruchomości w użytkowanie wieczyste na podstawie art. 7 dekretu, przekształcono nieodpłatne prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości położonej w W. przy ulicy B. Ww. decyzja stała się ostateczna 18 czerwca 2013 r. 10 stycznia 2014 r. działając jako osoba fizyczna wnioskodawczyni zawarła umowę sprzedaży nieruchomości położonej w W. przy ulicy B. wraz z budynkiem na rzecz osoby trzeciej.