Wyrok NSA z dnia 28 października 2021 r., sygn. II FSK 3615/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Grzęda (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA - (del.) Alina Rzepecka, , Protokolant Honorata Klósek, po rozpoznaniu w dniu 28 października 2021 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lipca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 3082/17 w sprawie ze skargi E. S.A. z siedzibą w P. na zmianę interpretacji indywidualnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z dnia 17 maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2. oddala skargę, 3. zasądza od E. S.A. z siedzibą w P. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 580 (słownie: pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 25 lipca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 3082/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi E. S.A. z siedzibą w P. na zmianę interpretacji indywidualnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z 17 maja 2017 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji wskazał, że przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zagadnienia, dotyczące finansowania przez pracodawcę pracownikowi wykonującemu obowiązki poza miejscem zamieszkania kosztów związanych z wykonywaniem tych obowiązków, tj. noclegów (zakwaterowania w hotelu, w hotelu pracowniczym albo w wynajętym lokalu mieszkalnym), w kontekście przychodu pracownika ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia były już przedmiotem rozważań sądów administracyjnych.

Za punkt wyjścia do rozważań nad tymi zagadnieniami, Sąd pierwszej instancji przyjął wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał uznał, że art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2018 r. poz. 1509 ze zm., dalej "u.p.d.o.f.") są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał sprecyzował, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).