Wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2020 r., sygn. II OSK 2799/20

Zagospodarowanie przestrzenne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. sp. z o.o. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 3 lipca 2020 r. sygn. akt II SA/Ol 398/20 w sprawie ze sprzeciwu P. sp. z o.o. z siedzibą w [...] od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie inwestycji celu publicznego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, wyrokiem z dnia 3 lipca 2020 r., sygn. akt II SA/Ol 398/20, oddalił sprzeciw P. sp. z o.o. z siedzibą w [...] od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2020 r., nr [...], w przedmiocie inwestycji celu publicznego.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uchyliło decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] maja 2019 r. ustalającą na wniosek P. sp. z o.o. lokalizację inwestycji celu publicznego o znaczeniu gminnym, dla przedsięwzięcia polegającego na budowie bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej na działce nr [...], obręb [...] [...], gmina [...], i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

W uzasadnieniu przywołanego na wstępie wyroku, oddalającego sprzeciw od powyższej decyzji Wojewódzki Sąd Administracyjny, stwierdził, że z uzasadnienia decyzji organu pierwszej instancji nie wynika, aby organ ten przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie wyjaśniające w koniecznym do rozstrzygnięcia sprawy zakresie. Wójt nie analizował bowiem przesłanek wydania decyzji ustalającej lokalizację stacji bazowej telefonii komórkowej. W ocenie Sądu nie stanowi takiej analizy wypunktowanie etapów postępowania administracyjnego i podjętych przez organ działań oraz ograniczenie się do wskazania na dokumenty załączone do wniosku inwestora. Sąd podkreślił, że Wójt zaniechał przeprowadzenia własnej oceny przedłożonych przez inwestora dowodów, z poszanowaniem zasad postępowania administracyjnego określonych w art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Wprawdzie organ może oprzeć się na złożonej przez inwestora kwalifikacji przedsięwzięcia, ale pod warunkiem, że dokona jej właściwej oceny i wypowie się m.in., czy kwalifikacja ta zawiera przekonujące uzasadnienie, czy są dostatecznie wyjaśnione kwestie istotne dla możliwości oceny inwestycji w świetle przepisów odrębnych, w tym przepisów rozporządzenia, a więc wypowie się w takich kwestiach, jak azymuty, możliwość pochylenia anteny, możliwość zmiany kierunku wiązki promieniowania (na skutek działania ludzi i sił natury), bądź przyjęte zabezpieczenia (rozwiązania techniczne) przed możliwą ingerencją ludzi i działaniem sił natury (np. silne wiatry), odległość, na jaką urządzenie może emitować pola elektromagnetyczne (równoważna moc promieniowana izotropowo) uwzględniając dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych w środowisku. Ponadto zdaniem Sądu zasadnie Kolegium zarzuciło, że Wójt zaniechał zbadania zasięgu oddziaływania planowanej inwestycji. Organ pierwszej instancji ograniczył się bowiem do lakonicznego, gołosłownego stwierdzenia, że inwestycja nie należy do przedsięwzięć mogących zawsze lub potencjalnie oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2018 r. poz. 2081 ze zm.). W konsekwencji nie można też ocenić, czy prawidłowo Wójt ograniczył krąg stron postępowania wyłącznie do inwestora. W tym celu niezbędna była ocena planowanego przedsięwzięcia w świetle obowiązujących przepisów, w tym przepisów rozporządzenia. Nie zwalnia organu z przeprowadzenia tej oceny okoliczność, że planowana inwestycja obejmuje tylko trzy anteny, skierowane w różnych kierunkach. Sąd dodał, że wbrew z art. 54 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalając w kontrolowanej decyzji warunki i szczegółowe zasady zabudowy i zagospodarowania terenu, Wójt nie określił kierunków, w których skierowane mają być anteny. Wskazał tylko, że zakresem inwestycji objęta jest budowa bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej składającej się z: wieży wolnostojącej, instalacji radiokomunikacyjnej składającej się z anten nadawczych i radiolinii, urządzeń sterujących posadowionych u podstawy wieży, wysokość całkowita konstrukcji do 56 m n.p.t. wraz z fundamentem wieży i odgromnikiem, powierzchnia inwestycji ok. 100 m2; instalacja trzech anten sektorowych, dla których przyjęto zakres mocy EIRP dla poszczególnych anten o wartości pomiędzy 1000 W a 2000 W. Sąd podkreślił, że na podstawie tej decyzji możliwa jest budowa wieży z trzema antenami sektorowymi na dowolnych kierunkach. Z uwagi na treść § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia, w przypadku lokalizacji stacji bazowej telefonii komórkowej konieczne jest konkretne wskazanie w decyzji m.in.: z jakiego typu anten, jakiej mocy i w jakiej liczbie ma składać się planowana inwestycja, na jakiej wysokości mają być zamontowane oraz jaki będzie kierunek ich usytuowania. Organ pierwszej instancji nie dokonał żadnych ustaleń faktycznych uzasadniających wydanie decyzji lokalizacyjnej, a zatem nie rozpoznał istoty sprawy. Brak oceny materiału dowodowego i w konsekwencji nieustalenie stanu faktycznego spowodowały, że wadliwości tej nie mogło usunąć Kolegium na etapie postępowania odwoławczego. Należy bowiem mieć na uwadze, że brak oceny materiału dowodowego to co innego, niż jego wadliwa ocena. Decyzja organu pierwszej instancji wydana została więc z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 k.p.a., a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na rozstrzygnięcie i nie mógł zostać uzupełniony przez organ odwoławczy bez naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (art. 15 k.p.a.). Powyższe uzasadniało wydanie przez Kolegium decyzji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. W ocenie Sądu prawidłowo w zaskarżonej sprzeciwem decyzji organ odwoławczy wskazał, jakie okoliczności Wójt powinien wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Kolegium wskazało bowiem na konieczność oceny obszaru oddziaływania planowanej inwestycji. Sąd zaznaczył, że organ pierwszej instancji samodzielnie dysponuje zakresem postępowania wyjaśniającego i nie jest w tym zakresie związany zaleceniami organu odwoławczego. Zalecenia organu odwoławczego wiążą organ pierwszej instancji jedynie co do obowiązku wyjaśnienia okoliczności w nich wskazanych, zaś sposób przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego co do istnienia tych okoliczności i ocena dowodów uzyskanych w ponownym postępowaniu, należy do wyłącznej kompetencji organu pierwszej instancji.