Wyrok NSA z dnia 29 listopada 2019 r., sygn. II OSK 2888/18

Budowlane prawo

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Miron (spr.) sędzia del. WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej R. D. i Z. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Gd 131/18 w sprawie ze skargi R. D. i Z. D. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Gd 131/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, oddalił skargę R. D. i Z. D. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2017 r., nr [...], w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego.

Podejmując powyższe rozstrzygnięcie Sąd I instancji wskazał, że w toku prowadzonego postępowania administracyjnego ustalono, że R. i Z. D. posadowili bez wymaganego pozwolenia na budowę na terenie działki nr [...] położonej w obrębie ewidencyjnym K. [...], gmina K., po 1 stycznia 2001 r. obiekt budowlany nietrwale związany z gruntem o konstrukcji drewnianej posadowiony "na osi i kołach" o nr rejestracyjnym [...] - przyczepa lekka SAM o wymiarach 3,80 m x 6,00 m. Stwierdził, powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne, iż prawidłowo organy nadzoru budowlanego zakwalifikowały ww. przyczepę jako tymczasowy obiekt budowlany, gdyż nie pełni ona swojej pierwotnej funkcji transportowo-komunikacyjnej, lecz funkcję rekreacji indywidualnej. Okoliczności te powodują, że ww. przyczepa jest obiektem w rozumieniu Prawa budowlanego, a nie ustawy Prawo o ruchu drogowym. Sąd uznał, iż kwestionowana decyzja została wydana po prawidłowym przeprowadzeniu procedury legalizacyjnej, a orzeczona rozbiórka jest skutkiem nieprzedłożenia przez inwestorów robót dokumentów niezbędnych do legalizacji stwierdzonej samowoli budowlanej (art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2017 r. poz. 1332 ze zm.). Sąd przyjął także, że bez wpływu na wynik sprawy, miała okoliczność, iż organ pierwszej instancji nie ustalił, jak długo obiekt był posadowiony na działce - a tym samym czy w niniejszej sprawie konieczne było uzyskanie pozwolenia na budowę czy dokonanie zgłoszenia, albowiem ustawodawca w obu przypadkach (tj. określonych w art. 48 i 49b ustawy Prawo budowlane) wymaga dla legalizacji obiektu zgodności z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który to warunek w przedmiotowej sprawie nie został spełniony.