Wyrok NSA z dnia 20 marca 2019 r., sygn. II OSK 3391/18

Samorząd terytorialny

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wojewody Lubuskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 sierpnia 2018 r. sygn. akt II SA/Go 288/18 w sprawie ze skargi Gminy K. na zarządzenie zastępcze Wojewody Lubuskiego z dnia (...) lutego 2018 r. nr (...) w przedmiocie nadania nazwy ulicy I. oddala skargę kasacyjną, II. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 sierpnia 2018 r. sygn. akt II SA/Go 288/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim uchylił zaskarżone przez Gminę K. zarządzenie zastępcze Wojewody Lubuskiego z dnia (...) lutego 2018 r. nr (...) w przedmiocie zmiany nazwy ulicy.

Sąd pierwszej instancji rozpatrując niniejszą sprawę stwierdził, że wykładnia językowa art. 6c ustawy z dnia 1 kwietnia 2016 r. o zakazie propagowania komunizmu lub innego ustroju totalitarnego przez nazwy jednostek organizacyjnych, jednostek pomocniczych gminy, budowli, obiektów i urządzeń użyteczności publiczne j oraz pomniki (Dz. U. z 2016 r. poz. 744, z późn. zm.) zwanej dalej w skrócie "ustawą dekomunizacyjną" wskazuje, że skarga przysługuje wówczas, gdy mimo obowiązku dokonania zmiany nazwy ulicy, rada gminy nie dokonała tej zmiany z przyczyn od siebie niezależnych. Stosując tę wykładnię gmina, która nie zgadza się z potrzebą zmiany od początku i zmiany nie dokonuje - nie posiadałaby prawa do zaskarżenia zarządzenia zastępczego. Natomiast takie prawo przysługiwałoby jednostce samorządu, która zamiar zmiany nazwy ulicy przejawiała, ale go nie wykonała z jakichś zewnętrznych przyczyn.

Sąd wskazał, że co do zasady ustawa dekomunizacyjna nie zakazuje podmiotowi, który spełni przesłankę określoną w art. 6c tej ustawy a więc wykaże, że zmiany dokonano z przyczyny niezależnej od jednostki, kwestionowania w skardze zasady - czyli samej potrzeby zmiany. Jeśli prawo do zaskarżenia byłoby rozumiane tak, jak to wynika z językowego brzmienia rozważanego przepisu, prowadziłoby to do nieuzasadnionej i niemającej oparcia aksjologicznego nierówności między jednostkami samorządu.