Wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2019 r., sygn. II OSK 298/17

Przepis art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. stanowi normę o charakterze ius cogens, a więc możliwe jest pominięcie w planie miejscowym określonych ustaleń dotyczących scalania i podziału nieruchomości w przypadku, gdy stan faktyczny obszaru objętego planem nie daje podstaw do zamieszczenia ich w planie.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego T. G. po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Miasta G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 3 listopada 2016 r. sygn. akt II SA/Go 659/16 w sprawie ze skargi Wojewody L. na uchwałę Rady Miasta G. z dnia 30 września 2015 r. nr ... w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta G. dla obszaru położonego pomiędzy ul. P., a rzeką W. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 listopada 2016 r. sygn. akt II SA/Go 659/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim po rozpoznaniu skargi Wojewody Lubuskiego na uchwałę Rady Miasta Gorzowa Wielkopolskiego z dnia 30 września 2015 r. nr (...) w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Gorzowa Wielkopolskiego dla obszaru położonego pomiędzy ul. (...), a rzeką W., stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały oraz zasądził od Miasta Gorzowa Wielkopolskiego na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał, że zarzuty Wojewody w odniesieniu do zakwestionowanych przepisów uchwały sprowadzały się do naruszenia przez organ uchwałodawczy zasad sporządzenia planu. Natomiast sam tryb sporządzenia planu nie nasuwał zastrzeżeń, co do zgodności z prawem.

W pierwszej kolejności Sąd odniósł się do zarzutów skargi dotyczących § 2 ust. 1 pkt 12 zaskarżonej uchwały wskazując m.in., że wobec istnienia definicji legalnej intensywności zabudowy w powołanym art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r. poz. 778) dalej zwanej w skrócie u.p.z.p., niedopuszczalne było umieszczanie powyższej definicji w akcie prawa miejscowego. Zdaniem Sądu zakwestionowana definicja intensywności zabudowy w sposób niedopuszczalny modyfikuje definicję tego samego pojęcia zawartą w przepisie u.p.z.p. Organ powinien posługiwać się pojęciami zdefiniowanymi w systemie prawa, stąd intensywność zabudowy powinna być określona z uwzględnieniem całkowitej zabudowy, a nie tylko tej, która odnosi się do kondygnacji nadziemnych. Ustalanie wskaźnika minimalnego ma na celu m.in. racjonalne wykorzystanie działek pod zabudowę i infrastruktury technicznej. Ustalenie zaś wskaźnika maksymalnego ma na celu m.in. ochronę środowiska przyrodniczego, zapewnienie korzystnych warunków użytkowania terenu o określonym przeznaczeniu. Intensywności zabudowy opisuje zabudowę przestrzennie, biorąc pod uwagę zarówno powierzchnię zabudowy, jak i liczbę wszystkich kondygnacji oraz geometrię dachu, w przeciwieństwie do powierzchni zabudowy, który obejmuje jedynie powierzchnię wyznaczoną przez linie wnikające z zrzutu zewnętrznych krawędzi zabudowy. Zaskarżona uchwała określa powierzchnią całkowitą zabudowy jako "sumę powierzchni rzutów poziomych parterów wszystkich budynków i wiat", a nie wszystkich kondygnacji.