Wyrok NSA z dnia 27 sierpnia 2019 r., sygn. II FSK 3186/17

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Jacek Brolik (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 24 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Go 190/17 w sprawie ze skargi P. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 18 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S.B., P. W., M. B. (następców prawnych P.B.) na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze kwotę 5400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 24 maja 2017 r., I SA/Go 190/17, ze skargi P. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z 18 czerwca 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) oddalił skargę.

Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny.

Skarżący wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze (dalej: Dyrektor IS, organ odwoławczy, organ II instancji) z 18 czerwca 2014 r. wydaną w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. Sprawa była już rozstrzygana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim (dalej: Sąd I instancji, WSA), który wyrokiem z 23 października 2014 r., sygn. akt I SA/Go 487/14, uchylił decyzję Dyrektora IS z 18 czerwca 2014 r. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 9 marca 2017 r., II FSK 399/15, uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu przywołał art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2007 r. (DZ. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: "u.p.d.o.f.") i wskazał, że WSA w swoich rozważaniach nie ocenił, czy słusznie Dyrektor IS wyliczył nadwyżkę wydatków nad dochodami podatników za 2006 r. w wysokości 451.546,81 zł, co potwierdzałoby brak posiadania oszczędności na pokrycie wydatków roku 2007. Ponownie rozpoznając skargę Sąd I instancji powinien zatem wyjaśnić dlaczego dane przedstawione przez organy podatkowe w zakresie niedoborów środków finansowych w kwocie 451.546,81 zł na pokrycie wydatków 2006 r. (a wcześniej niedobór 121.786,24 zł na pokrycie wydatków 2000 r.) nie potwierdzają możliwości zaoszczędzenia przez podatników 1.275.000,00 zł. Dalej NSA podniósł, że Sąd I instancji błędnie uznał za niewyjaśnioną i nieprawidłowo ocenioną przez organy podatkowe kwestię mienia zgromadzonego przez skarżącą i jej męża w okresie pobytu w Niemczech. Pominął w swoich rozważaniach, że aby przychód uzyskany z tytułu pracy za granicą mógł pokryć wydatki w kraju, musiałby być opodatkowany lub wolny od opodatkowania. Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny za uzasadnione uznał zarzuty skargi kasacyjnej i bezpodstawne uznanie przez Sąd I instancji, że uprawdopodobniona przez małżonków okoliczność prowadzenia - w okresie poprzedzającym rok podatkowy - działalności gospodarczej na targowisku w Ł. (która opodatkowana była w formie karty podatkowej) jest tożsama z uzyskiwaniem wyższych dochodów od zadeklarowanych i opodatkowanych oraz niewłaściwego ustalenia wysokości mienia zgromadzonego przez Małżonków podczas ich sześcioletniego pobytu na emigracji w Niemczech.