Wyrok NSA z dnia 15 listopada 2018 r., sygn. II OSK 2254/18

Samorząd terytorialny

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon Sędziowie Sędzia NSA Roman Ciąglewicz (spr.) Sędzia del. WSA Tomasz Świstak Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wojewody Małopolskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 kwietnia 2018 r. sygn. akt III SA/Kr 131/18 w sprawie ze skargi Gminy Miasta Bochnia na zarządzenie zastępcze Wojewody Małopolskiego z dnia 13 grudnia 2017 r. nr WN.II.4131.1.66.2017/ZZ w przedmiocie nadania nazwy ulicy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2018 r., sygn. akt III SA/Kr 131/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w sprawie ze skargi Gminy Miasta Bochnia, uchylił zarządzenie zastępcze Wojewody Małopolskiego z dnia 13 grudnia 2017 r., nr WN.11.4131.1.66.2017/2Z, w przedmiocie nadania nazwy ulicy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Wojewoda Małopolski. Wyrok zaskarżył w całości. Zarzucił:

I. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1) art. 148 P.p.s.a w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit c P.p.s.a poprzez uznanie, iż w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje art. 91 ust. 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 994 ze zm.) i odpowiednie stosowanie art. 77 ust 1 i art. 80 K.p.a. podczas gdy przepisy ustawy "dekomunizacyjnej " nie przewidują żadnej normy odsyłającej do stosowania art. 91 ust. 5 ustawy ustrojowej, jak również nie odwołują się do stosowania K.p.a. co oznacza, iż przepisy ustawy "dekomunizacyjnej" stanowiące podstawę wydania aktu nadzoru stanowią regulację kompletną w zakresie procedury, w oparciu o którą wydawane jest zarządzenie zastępcze,

2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a w zw. z art. 77 ust 1 i art. 80 K.p.a. poprzez przekroczenie granic swobody oceny dowodów polegające na uznaniu, iż opinia Instytutu Pamięci Narodowej (dalej: IPN) została sporządzona wadliwie, podczas gdy opinia ta została sporządzona przez wyspecjalizowany podmiot, zgodnie z obowiązującymi przepisami przy braku ustawowych wymogów względnie innych wiążących opiniującego wytycznych, których naruszenie umożliwiałoby jej podważenie, a sama opinia sporządzona została w sposób wystarczający do uznania iż zachodzą podstawy prawne do wydania zarządzenia zastępczego,