Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2018 r., sygn. II FSK 1994/16

Nawet tożsamy materiał dowodowy nie musi prowadzić do takiej samej oceny na gruncie prawa karnego (gdzie istotne znaczenie ma wina sprawcy) oraz na gruncie prawa podatkowego, gdzie działania lub zaniechania z reguły wywołują określone skutki niezależnie od nastawienia i woli podmiotu, który działania te podjął lub ich zaniechał.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jagiełło Sędziowie: NSA WSA del. Anna Dumas (sprawozdawca) Małgorzata Bejgerowska Protokolant Szymon Mackiewicz po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 13 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 510/15 w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 16 marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r.

1) oddala skargę kasacyjną,

2) zasądza od A. S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy kwotę 1 800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r., o sygn. akt I SA/Bd 510/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę A. S. (dalej jako: "strona", "podatnik" lub "skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 16 marca 2015 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. od dochodów z najmu lub dzierżawy.

Z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wynika, że decyzją z dnia 12 grudnia 2014 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r. od dochodów z najmu lub dzierżawy w wysokości 46.190 zł.

Decyzją z dnia 16 marca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy utrzymał decyzję organu pierwszej instancji w mocy. Organ odwoławczy wyjaśnił, że w 2012 r. skarżący prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą, której przedmiotem były usługi ogólnobudowlane oraz osiągał przychody z tytułu najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych. Organ wskazał, że po stronie kosztów tej działalności skarżący zaewidencjonował 3 faktury VAT wystawione przez spółkę "I." na kwotę 12.000 zł za przebudowę łazienek i instalację wentylacji", na kwotę 10.000 zł za ułożenie płytek schodowych i remont korytarza oraz na kwotę 27.000 zł za zabudowę z płyt gipsowych poddasza. Organ odwoławczy uznał, iż Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej zasadnie stwierdził na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, że przedmiotowe faktury obejmujące roboty budowlane nie dokumentują faktycznego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Było to uzasadnione tym, że P. J. (wystawca tych faktur) nie prowadził faktycznie działalności gospodarczej, a tylko pozorował jej wykonywanie i aktywność wystawcy dokumentów sprowadzała się do wystawiania fikcyjnych faktur.