Wyrok NSA z dnia 5 stycznia 2018 r., sygn. I FSK 342/16

Podatkowe postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Hieronim Sęk (sprawozdawca), Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia WSA del. Bożena Dziełak, Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1307/15 w sprawie ze skargi M. M. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. (obecnie Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w G.) z dnia 24 czerwca 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. M. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w G. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Przedmiot skargi kasacyjnej

1.1. M.M. (dalej: Skarżący) wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1307/15. Wyrokiem tym oddalono jego skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. (dalej: Dyrektor IS) z dnia 24 czerwca 2015 r. w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do lipca 2009 r.

2. Stan sprawy wynikający z wyroku Sądu pierwszej instancji

2.1. Skarżący pismem nadanym w dniu 10 lutego 2015 r. wystąpił o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 28 listopada 2014 r. w sprawie ww. podatku. Wniosek ten, na skutek wezwania do usunięcia braków, uzupełnił o odwołanie w dniu 24 marca 2015 r.

2.2. We wniosku podał, że: - nie ponosi winy w uchybieniu terminowi, gdyż decyzja nie została mu doręczona; - nie miał wiedzy o próbach jej doręczenia, bowiem korespondencja była kierowana na nieaktualny adres; - o wydaniu decyzji dowiedział się w dniu 4 lutego 2015 r., przy czym okoliczność jej sfotografowania w aktach organu egzekucyjnego nie dawała podstaw do uznania decyzji za doręczoną.