Wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. I FSK 2070/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal, Sędzia NSA Danuta Oleś (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Alojzy Skrodzki, Protokolant Marta Sokołowska-Juras, po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 września 2013 r. sygn. akt I SA/Po 247/13 w sprawie ze skargi I. S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 23 stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w P. na rzecz I. S. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 4 września 2013 r., sygn. akt I SA/Po 247/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżone przez I. S. postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 23 stycznia 2013 r., wydane w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia.

Jak wynika z uzasadnienia powyższego wyroku, postanowieniem z 23 stycznia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w P. na podstawie art. 217, art. 162, art. 163 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej jako "Ordynacja podatkowa") odmówił I. S. (dalej jako "skarżący") przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w P. z 9 listopada 2012 r. w sprawie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. z 26 kwietnia 2012 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że skarżący nie uprawdopodobnił, że uchybienie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w P. z 9 listopada 2012 r., nastąpiło bez jego winy. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w P., postanowienie z 9 listopada 2012 r. zostało doręczone na adres podany przez I. S., żonie M. S., która podjęła się oddania pisma adresatowi - co bezspornie wynika z potwierdzenia odbioru korespondencji. Stwierdzono, że powyższy sposób doręczenia przedmiotowego postanowienia jest zgodny z art. 149 Ordynacji podatkowej, a więc pismo to zostało skutecznie doręczone skarżącemu.