Wyrok NSA z dnia 1 marca 2017 r., sygn. I FSK 1040/15

O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Kołaczek (spr.), Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia WSA (del.) Halina Adamczewska-Wasilewicz, Protokolant Krzysztof Osial, po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 724/14 w sprawie ze skargi W. S. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od W. S. na rzecz Ministra Rozwoju i Finansów kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji oraz przedstawiony przez ten Sąd przebieg postępowania przed organem podatkowym.

1.1. Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 724/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, w wyniku skargi W. S., uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2014 r., wydaną wobec skarżącej w przedmiocie podatku od towarów i usług.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego i jego uzupełnieniu, skarżąca wskazała, iż w dniu 23 lipca 2008 r., na podstawie umowy przeniesienia własności nieruchomości, nabyła udział wynoszący 1/2 części we współwłasności niezabudowanej nieruchomości gruntowej. Pozostały udział w wyżej opisanej nieruchomości, wynoszący 1/2 części, w oparciu o umowę sprzedaży, skarżąca nabyła od dotychczasowego współwłaściciela w dniu 8 sierpnia 2011 r. Nadto, w celu powiększenia areału powyższej nieruchomości, wspólnie z małżonkiem wnioskodawczyni nabyła do majątku wspólnego w 2012 r. zabudowaną budynkami (przeznaczonymi do rozbiórki) nieruchomość bezpośrednio do niej przylegającą, składającą się z dwóch geodezyjnie wyodrębnionych działek gruntu o łącznym obszarze 0,6785 ha. Przedmiotowa nieruchomość została przez wnioskodawczynię nabyta w celu realizacji potrzeb mieszkaniowych rodziny. Na części nieruchomości wnioskodawczyni zamierzała wybudować dom jednorodzinny, natomiast pozostałą jej część zamierzała podzielić oraz przekazać potomstwu w formie darowizny, ażeby docelowo mogli oni pobudować nań domy. W związku z realizacją powyższego zamiaru, ponieważ dla obszaru, na którym znajduje się opisana nieruchomość nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, celem podziału nieruchomości, wnioskodawczyni wystąpiła do Urzędu Gminy z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Nadto, w celu budowy domu skarżąca dokonała uporządkowania terenu poprzez rozbiórkę zabudowań, które nie nadawały się do użytku zagrażając jednocześnie zdrowiu i życiu osób przebywających na terenie nieruchomości.