Wyrok NSA z dnia 5 października 2016 r., sygn. II OSK 220/15

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że rozpatrzenie uwag może nastąpić w jednym głosowaniu nad uchwaleniem projektu samego planu, a taki sposób głosowania nad nieuwzględnionymi uwagami nie może stanowić o istotnym naruszeniu prawa w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały.

Teza od Redakcji

Dnia 5 października 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zofia Flasińska (spr.) Sędziowie sędzia NSA Robert Sawuła sędzia del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant starszy asystent sędziego Elżbieta Granatowska po rozpoznaniu w dniu 5 października 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. B. i Z. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt II SA/Wr 556/14 w sprawie ze skargi B. B. i Z.B. na uchwałę Rady Miejskiej w J.- L. z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu położonego w obrębie [...] gmina J.-L. [...] 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza solidarnie od B. B. i Z. B. na rzecz Gminy J.-L. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt II SA/Wr 556/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę B. B. i Z. B. na uchwałę Rady Miejskiej w J. z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu położonego w obrębie L., gmina J. "[...]".

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Rada Miejska w J. podjęła w dniu [...] lutego 2014 r. uchwałę nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w obrębie L., gmina J. "[...]". Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa wywołanego powyższą uchwałą, skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu złożyli B. B. i Z. B., wnosząc o stwierdzenie nieważności tej uchwały i zarzucając organowi naruszenie: art. 20 ust. 1, art. 19 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm., dalej u.p.z.p.), art. 21 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji RP, art. 140 k.c. w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 u.p.z.p., art. 64 ust. 2 Konstytucji RP, art. 140 k.c. oraz art. 1 ust. 1 pkt 6 i 7 w zw. z art. 4 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 140 k.c. W uzasadnieniu skarżący wskazali, że posiadają interes prawny do zaskarżenia niniejszej uchwały, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 1990 r. Nr 16 poz. 95 z późn. zm.), gdyż przysługuje im na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej prawo użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonej jako działka o nr ew. [...], obręb L., gm. J., która wchodzi w obszar opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w obrębie L., gmina J. "[...]" (dalej: MPZP, "MPZP [...]"). Zgodnie z postanowieniami zaskarżonej uchwały działka o numerze ewidencyjnym [...] obręb L. gmina J. przeznaczona może być wyłącznie pod skwery i inną zieleń urządzoną. Przy czym mogą zostać na niej urządzone jedynie ciągi piesze, a także posadowione obiekty małej architektury, z wyłączeniem budynków, budowli oraz tymczasowych obiektów budowlanych. Niedopuszczalne jest grodzenie terenu, a powierzchnia niezagospodarowana (czynna biologicznie) nie może wynosić mniej aniżeli 80% powierzchni całkowitej terenu. Tak przyjęte ustalenia kolidują z celem na jaki przeznaczona została przez skarżących niniejsza nieruchomość, tj. pod zabudowę służącą świadczeniu usług i zabezpieczaniu potrzeb mieszkaniowych. Zdaniem skarżących kwestionowana uchwała wydana została z nadużyciem władztwa planistycznego, z tego względu, że ogranicza prawo dysponowania nieruchomością i jej zagospodarowania nieproporcjonalnie do celów koniecznych dla zapewnienia racjonalnej gospodarki przestrzennej oraz ponad usprawiedliwione potrzeby publiczne. Ponadto, organ nie uzasadnił merytorycznie przyjętej koncepcji planistycznej odnośnie przeznaczenia działki, nie przedstawił żadnych przekonujących argumentów przemawiających za zasadnością wyłączenia działki spod zabudowy. Skarżący podnieśli też, że zróżnicowanie w niniejszym planie przeznaczenia nieruchomości objętych planem i posiadających analogiczne uwarunkowania, narusza konstytucyjną zasadę równości. Uwarunkowania działek o numerach ewidencyjnych od [...] do [...] i [...] są analogiczne do uwarunkowań działki o numerze ewidencyjnym [...]. B. B. i Z. B. wskazali, że zaskarżona uchwała narusza art. 1 ust. 1 pkt 6 i 7 w zw. z art. 4 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 140 k.c. także przez to, iż ustala sposób wykonywania prawa własności względem działki w sposób sprzeczny z walorami ekonomicznymi przestrzeni i w sposób naruszający prawo własności ponad potrzebę wynikającą z racjonalnych zasad planowania i zagospodarowania przestrzennego. W tym kontekście wskazali, że sąsiadujący bezpośrednio z działką nr [...] teren jest obszarem, na którym dominuje przeznaczenie nieruchomości pod zabudowę usługową. Ponadto, w nieodległym sąsiedztwie znajdują się liczne tereny przeznaczone pod użyteczność publiczną, tj. pod zieleń parkową.