Wyrok NSA z dnia 16 września 2016 r., sygn. I OSK 866/15

W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że przepisy płacowe podlegają ścisłej wykładni i nie nadają się do stosowania ich w drodze analogii. Wszelkie ograniczenia określonych uprawnień przysługujących innym uprawnionym muszą mieć wyraźną podstawę w obowiązujących przepisach prawa. Zamiar wprowadzenia pewnych ograniczeń płacowych powinien być rozważany, a następnie realizowany, już na etapie redagowania tekstu prawnego, nie zaś wyprowadzany dopiero w drodze wykładni przepisu już ustanowionego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. WSA Dorota Apostolidis Protokolant: specjalista Edyta Pacewicz po rozpoznaniu w dniu 16 września 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 1560/14 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty nagrody rocznej za 2011 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] maja 2014 r. nr [...]; 2. zasądza od Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego na rzecz K. K. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 grudnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 1560/14 oddalił skargę K. K. na decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty nagrody rocznej za 2011 r.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego decyzją z dnia [...] maja 2014 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 125 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2010 r., Nr 29, poz. 154 ze zm. - dalej jako "ustawa o ABW") oraz § 2 ust. 4 w związku z § 7 ust. 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 2006 r. w sprawie warunków przyznawania funkcjonariuszom Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego nagród rocznych, nagród uznaniowych i zapomóg (Dz. U. Nr 1443, poz. 1034 - dalej jako "rozporządzenie"), odmówił K. K. wypłaty nagrody rocznej za 2011 r. Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Szef ABW decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...], utrzymał w mocy powyższą decyzję z dnia [...] maja 2014 r. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że nagroda roczna ma charakter uznaniowy. Organ ponadto wskazał, że K. K. w roku 2011 przez 126 dni kalendarzowych korzystał ze zwolnień lekarskich, a następnie z dniem 6 czerwca 2011 r. został zwolniony ze służby w ABW. Zatem od początku roku kalendarzowego do dnia zwolnienia ze służby funkcjonariusz był stale nieobecny w służbie. Oznacza to, że w 2011 r. K. K. w ogóle nie wykonywał obowiązków służbowych, cały czas pozostając na długotrwałych zwolnieniach lekarskich. Z treści art. 63 ust. 1 i 2 ustawy o ABW wynika, że choroba funkcjonariusza powoduje zaprzestanie pełnienia służby. Ustawodawca używając w tym przepisie sformułowania "zaprzestanie służby z powodu choroby" wskazał, że przebywanie na zwolnieniu lekarskim jest równoznaczne z zaprzestaniem pełnienia służby przez funkcjonariusza, mimo że funkcjonariusz nadal pozostaje w stosunku służbowym. Bezwzględną przesłanką warunkującą nabycie prawa do nagrody rocznej jest faktyczne pełnienie służby, a nie jedynie pozostawanie w stosunku służbowym. Funkcjonariusz przebywając na zwolnieniu lekarskim, nie wykonuje żadnych czynności służbowych, a sam fakt bycia funkcjonariuszem ABW nie jest wystarczający do nagradzania za służbę.