Wyrok NSA z dnia 3 marca 2016 r., sygn. I OSK 1496/14

Zabezpieczenie społeczne opiera się na zasadach pomocniczości i solidarności, zakotwiczonych w preambule Konstytucji RP. Z zasady pomocniczości wynika podział zadań między obywateli, stowarzyszenia, fundacje, samorządy terytorialne i państwo. Rozmiar świadczeń zabezpieczenia społecznego w znacznym stopniu zależy od kondycji danej gospodarki, dla której nie może być nadmiernym, a jedynie adekwatnym obciążeniem.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bożena Popowska Sędziowie: Sędzia NSA Maciej Dybowski (spr.) Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński Protokolant starszy asystent sędziego Anna Siwonia- Rybak po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt II SA/Łd 939/13 w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt II SA/Łd 939/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę R. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego i nakazał wypłacić pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzenie w kwocie 240 zł, powiększone o należny podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] czerwca 2013 r.), Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi (dalej Kolegium bądź SKO), na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267, dalej kpa), art. 3 ust. 3 i 4, art. 39 ust. 1 i 2 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2013 r., poz. 182, dalej ups), utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] kwietnia 2013 r.), którą przyznano R. B. (dalej skarżący bądź wnioskodawca) zasiłek celowy na zakup leków w kwietniu 2013 r., w kwocie 50 zł. Kolegium wyjaśniło, że skarżący mieszka i prowadzi wspólne gospodarstwo domowe ze swą żoną. Źródłem utrzymania rodziny jest emerytura żony skarżącego w kwocie 622,13 zł i zasiłek skarżącego w kwocie 155,92 zł. Łącznie stałe dochody rodziny wynoszą 778,05 zł miesięcznie. Rodzina korzysta także z innych form pomocy tj. zasiłku okresowego i zasiłków celowych, które nie podlegają doliczeniu [do] dochodu rodziny. SKO stwierdziło, że skarżący spełnia ustawowe kryteria do przyznania wnioskowanego świadczenia. Kolegium wskazało, że forma i rozmiar pomocy przyznanej wnioskodawcy odpowiada celom pomocy społecznej i możliwościom ośrodka pomocy. Przyznając powyższą pomoc organ l instancji nie przekroczył granic uznania administracyjnego. Zgodnie bowiem z planem finansowym na 2013 r., kwota wydatków na zasiłki celowe wynosiła 554.454,00 zł, tj. 46.204,50 zł. miesięcznie. Kwota ta musiała wystarczyć na zaspokojenie najpilniejszych potrzeb wszystkich podopiecznych ośrodka, co sprawia, że środki te muszą być wydatkowane w sposób bardzo wyważony, tak by możliwe było przekazanie pomocy jak największej liczbie osób, w tym przede wszystkim podopiecznym bez jakichkolwiek stałych źródeł dochodów. Rodzina skarżącego ma stałe źródło dochodu w postaci emerytury żony. Wnioskodawca otrzymuje także stałe wsparcie ze strony państwa w postaci zasiłku stałego, zasiłku okresowego i zasiłków celowych. Z dokumentów sprawy wynikało, że w kwietniu 2013 r. skarżący otrzymał tytułem pomocy kwotę 382 zł, a w marcu 2013 r. wnioskodawcy przyznano pomoc w łącznej kwocie 523 zł, w tym 150 zł na zakup leków.