Wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. I OSK 2776/14

Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska Sędziowie NSA Wiesław Morys (spr.) del. WSA Przemysław Szustakiewicz Protokolant starszy asystent sędziego Piotr Baryga po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 361/14 w sprawie ze skargi M. M. na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od M. M. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 361/14, oddalił skargę M. M. na sprecyzowane w sentencji orzeczenie Komendanta Głównego Policji.

Jak wynika z jego uzasadnienia wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy: postanowieniem Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...], zostało wszczęte postępowanie dyscyplinarne przeciwko młodszemu inspektorowi M. M., specjaliście Wydziału Rozwoju Naukowego Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji (dalej CLKP), a to w związku z podejrzeniem popełnienia deliktu polegającego na niezłożeniu oświadczenia o stanie majątkowym za rok 2012. Po przeprowadzeniu tegoż postępowania rzecznik dyscyplinarny w sprawozdaniu z dnia 20 września 2013r. wniósł o uznanie wyżej wymienionego policjanta winnym popełnienia zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego i wymierzenie kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby. Komendant Główny Policji wyznaczył termin raportu, o którym pismem z dnia 26 września 2013 r. obwiniony został poinformowany w dniu 29 października 2013 r., zaś pismo to odebrał w dniu 30 września 2013 r. Następnie pismem z dnia 28 października 2013 r. obwiniony został poinformowany o zmianie terminu raportu na dzień 30 października 2013 r., które to pismo odebrał w dniu 29 października 2013 r. Pismem z dnia 30 października 2013 r. skarżący złożył wystąpienie, w którym mi. in. poinformował, że jego zdaniem został w niewłaściwy sposób powiadomiony o terminie raportu i w wyznaczonym terminie nie stawił się do raportu. Komendant Główny Policji orzeczeniem z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...], działając na podstawie art. 135j ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), uznał młodszego inspektora M. M. winnym tego, że naruszył dyscyplinę służbową w ten sposób, iż będąc zobowiązanym jako policjant do złożenia w terminie do dnia 31 marca 2013 r. oświadczenia majątkowego za rok 2012, obowiązku tego nie dopełnił do dnia wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, tj. czynu z art. 132 ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 62 ust. 2 i 3 ustawy o Policji, i wymierzył mu karę dyscyplinarną wydalenia ze służby. M. M. nie został przesłuchany w charakterze obwinionego, ponieważ odmówił udziału w czynności przesłuchania. Okoliczności, w następstwie których doszło do zdarzenia wskazują, iż zachowanie funkcjonariusza było zawinione. W świetle art. 132a ustawy o Policji przewinienie dyscyplinarne jest zawinione wtedy, gdy policjant ma zamiar jego popełnienia, to jest chce je popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi, oraz gdy nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość taką przewidywał albo mógł i powinien przewidzieć. Obwiniony jako doświadczony policjant w korpusie oficerów starszych Policji, z ponad dwudziestodwuletnim stażem służby, pełniący w przeszłości służbę na stanowisku kierowniczym, który ukończył liczne szkolenia zawodowe, powinien posiadać znajomość przepisów, a w szczególności praw i obowiązków funkcjonariuszy Policji. Tak więc nie dopełnił obowiązku corocznego złożenia oświadczenia o stanie majątkowym będąc świadomym możliwych konsekwencji takiego postępowania. Ponadto w jego zachowaniu nie dopatrzono się okoliczności łagodzących, a wprost przeciwnie, zaistniały okoliczności zaostrzające wymiar kary, bowiem do czynu będącego przedmiotem postępowania dyscyplinarnego doszło w trakcie, gdy prawomocną była kara wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe wymierzona obwinionemu orzeczeniem nr [...] Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2012 r. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 134h ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji, wpływ na zaostrzenie wymiaru kary ma popełnienie przewinienia dyscyplinarnego przez policjanta przed zatarciem wymierzonej mu kary dyscyplinarnej. Zaznaczono, że wspomniana kara dyscyplinarna została wymierzona mł. insp. M. M. za czyn polegający na niezłożeniu w terminie do 31 marca 2012 r. oświadczenia o stanie majątkowym za rok 2011, a więc za przewinienie tego samego rodzaju. Kara wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe nie przyniosła jednak pożądanego rezultatu. W dalszej części orzeczenia podkreślono, że służbę w Policji może pełnić osoba o nieposzlakowanej opinii podlegająca szczególnej dyscyplinie służbowej. Popełnienie zarzucanego przewinienia dyscyplinarnego spowodowało utratę zaufania przełożonych do obwinionego, a także stanowi zły przykład zachowania dla innych policjantów.