Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 czerwca 2014 r., sygn. II SA/Wa 361/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Olga Żurawska - Matusiak Sędzia WSA - Adam Lipiński Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant - specjalista Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi M. M. na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie popełnienia przewinienia dyscyplinarnego i wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby - oddala skargę -

Uzasadnienie

Postanowieniem Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...], zostało wszczęte postępowanie dyscyplinarne przeciwko [...] M. M., specjaliście Wydziału [...] Policji.

Po przeprowadzeniu postępowania dyscyplinarnego w sprawozdaniu z dnia [...] września 2013 r. rzecznik dyscyplinarny wniósł o uznanie wyżej wymienionego policjanta winnym popełnienia zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego i wymierzenie kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby.

W związku z powyższym Komendant Główny Policji wyznaczył termin raportu, do przeprowadzenia którego upoważnił [...] M. S. - Zastępcę Komendanta Głównego Policji i pismem z dnia [...] września 2013 r. obwiniony został poinformowany o terminie raportu w dniu [...] października 2013 r., zaś przedmiotowe pismo odebrał w dniu [...] września 2013 r. Następnie pismem z dnia [...] października 2013 r. obwiniony został poinformowany o zmianie terminu raportu na dzień [...] października 2013 r., które to pismo odebrał w dniu [...] października 2013 r. Pismem z dnia [...] października 2013 r. skarżący złożył wystąpienie, w którym mi. in. poinformował, że jego zdaniem został w niewłaściwy sposób powiadomiony o terminie raportu i w wyznaczonym terminie nie stawił się do raportu.

Po zapoznaniu się z całością materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie, Komendant Główny Policji uwzględnił w całości wniosek rzecznika dyscyplinarnego i orzeczeniem z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...], działając na podstawie art. 135j ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), uznał [...] M. M. winnym tego, że naruszył dyscyplinę służbową w ten sposób, iż będąc zobowiązanym jako policjant do złożenia w terminie do dnia [...] marca 2013 r. oświadczenia majątkowego za rok 2012, obowiązku tego nie dopełnił do dnia wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, tj. czynu z art. 132 ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 62 ust. 2 i 3 ustawy o Policji i za powyższe wymierzył mu karę dyscyplinarną wydalenia ze służby. W uzasadnieniu podał, że [...] W. C., pełnomocnik Dyrektora [...] Policji ds. Ochrony Informacji Niejawnych w notatce z dnia [...] kwietnia 2013 r. zawarł informację, iż skarżący do dnia [...] kwietnia 2013 r. nie złożył oświadczenia majątkowego za rok 2012 oraz za rok 2011, a do czego był zobowiązany na mocy art. 62 ust. 2 i 3 ustawy o Policji. W toku postępowania dyscyplinarnego [...] M. M. nie został przesłuchany w charakterze obwinionego, ponieważ odmówił udziału w czynności przesłuchania w dniu [...] września 2013 r. W dalszej części wskazano, że zgodnie z art. 132 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, policjant odpowiada dyscyplinarnie za przewinienie dyscyplinarne polegające na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej. Stosownie zaś do art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy, naruszeniem dyscypliny służbowej jest niedopełnienie obowiązków służbowych albo przekroczenie uprawnień określonych w przepisach prawa. Natomiast z art. 62 ust. 2 ustawy wynika, że policjant jest obowiązany złożyć oświadczenie o swoim stanie majątkowym, w tym o majątku objętym małżeńską wspólnotą majątkową, przy nawiązywaniu lub rozwiązywaniu stosunku służbowego lub stosunku pracy, corocznie oraz na żądanie przełożonego właściwego w sprawach osobowych. Oświadczenie to powinno zawierać informacje o źródłach i wysokości uzyskanych przychodów, posiadanych zasobach pieniężnych, nieruchomościach, udziałach i akcjach w spółkach prawa handlowego a ponadto o nabytym przez tę osobę albo jej małżonka od Skarbu Państwa, innej państwowej osoby prawnej, gminy lub związku międzygminnego mieniu, które podlegało zbyciu w drodze przetargu. Oświadczenie to powinno również zawierać dane dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej oraz pełnienia funkcji w spółkach prawa handlowego i spółdzielniach, z wyjątkiem funkcji w radzie nadzorczej spółdzielni mieszkaniowej. W myśl art. 62 ust. 3 ustawy o Policji oświadczenie o stanie majątkowym coroczne składa się do dnia 31 marca według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego. Z kolei uwzględniając przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone unormowania, zebrany w toku postępowania dyscyplinarnego materiał dowodowy potwierdza popełnienie przez wymienionego zarzucanego mu czynu. Okoliczności, w następstwie których doszło do zdarzenia wskazują, iż zachowanie [...] M. M. było zawinione. W świetle art. 132a ustawy, przewinienie dyscyplinarne jest zawinione wtedy, gdy policjant ma zamiar jego popełnienia, to jest chce je popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi, oraz gdy nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach mimo, że możliwość taką przewidywał albo mógł i powinien przewidzieć. Obwiniony jako doświadczony policjant w korpusie oficerów starszych Policji, z ponad dwudziestodwuletnim stażem służby w Policji, pełniący w przeszłości służbę na stanowisku kierowniczym, który ukończył liczne szkolenia zawodowe, powinien posiadać znajomość przepisów, a w szczególności praw i obowiązków funkcjonariuszy Policji. Tak więc skarżący nie dopełnił obowiązku corocznego złożenia oświadczenia o stanie majątkowym będąc świadomym możliwych konsekwencji takiego zachowania. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy, Policja stanowi umundurowaną i uzbrojoną formację służąca społeczeństwu i przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Jednym z podstawowych warunków wykonania tego zadania jest dyspozycyjność i zdyscyplinowanie jej funkcjonariuszy. Granice powyższego określa m.in. ustawa o Policji oraz wydane na jej podstawie akty wykonawcze. Stosunek służbowy policjantów jako funkcjonariuszy służb zmilitaryzowanych charakteryzuje się znacznym podporządkowaniem, bez którego służby te tracą nieodzowną w ich funkcjonowaniu operatywność. Każdy policjant ma obowiązek poddania się szczególnej dyscyplinie służbowej, który to obowiązek wynika wprost z treści art. 25 ust. 1 ustawy. Zatem osoba decydująca się dobrowolnie na podjęcie służby w Policji rezygnuje z pewnej części swobód obywatelskich, w tym zgadza się na coroczne ujawnianie składników swojego majątku zgodnie z treścią art. 62 ust 2 i 3 ustawy o Policji, a niezrealizowanie powyższego obowiązku ustawowego jest naruszeniem dyscypliny służbowej określonej w art. 132 ust. 3 pkt 3 cytowanej ustawy. Art. 134h ust. 1 ustawy wymienia kryteria brane pod uwagę przy wymiarze kary i przełożony dyscyplinarny uwzględnił rodzaj popełnionego przewinienia dyscyplinarnego (niedopełnienie obowiązku służbowego wynikającego z przepisów ustawy o Policji), okoliczności jego popełnienia (popełnienie przewinienia w czasie służby), skutki, w tym następstwa dla służby (pozostawanie w służbie policjanta, który nie potrafi poddać się dyscyplinie służbowej i lekceważy przepisy prawa), rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków (dbanie o przestrzeganie dyscypliny służbowej), pobudki działania (lekceważenie podstawowych obowiązków służbowych), zachowanie policjanta po zaistniałym zdarzeniu (utrudnianie postępowania dyscyplinarnego poprzez odmowę uczestniczenia w czynnościach, brak krytycznej oceny swojego postępowania) oraz dotychczasowy przebieg jego służby. Te okoliczności powodują, że zachowanie i postawa skarżącego zasługują na surową ocenę oraz stawiają go w negatywnym świetle, dlatego wymieniony za zachowanie będące przedmiotem postępowania, musi ponieść surowe konsekwencje dyscyplinarne. Ponadto w jego zachowaniu nie dopatrzono się okoliczności łagodzących, a wprost przeciwnie, zaistniały okoliczności zaostrzające wymiar kary, bowiem do czynu będącego przedmiotem postępowania dyscyplinarnego doszło w trakcie, gdy prawomocną była kara wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe wymierzona obwinionemu orzeczeniem nr [...] Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2012 r. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 134h ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji, wpływ na zaostrzenie wymiaru kary ma popełnienie przewinienia dyscyplinarnego przez policjanta przed zatarciem wymierzonej mu kary dyscyplinarnej. Zaznaczono, że wymieniona kara dyscyplinarna została wymierzona [...] M. M. za czyn polegający na niezłożeniu w terminie do [...] marca 2012 r. oświadczenia o stanie majątkowym za rok 2011, a więc przewinienie tego samego rodzaju i kara wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe nie przyniosła jednak pożądanego rezultatu. W dalszej części podkreślono, że służbę w Policji może pełnić osoba o nieposzlakowanej opinii podlegająca szczególnej dyscyplinie służbowej. Popełnienie przez skarżącego zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego spowodowało utratę zaufania do jego osoby ze strony przełożonych, a także nie jest przykładem właściwego zachowania dla innych policjantów, lecz wprost przeciwnie. Zachowanie skarżącego należy ocenić szczególnie krytycznie, bowiem jako oficer Policji powinien postępować w taki sposób, aby dawać rękojmię, że spełnia wymagania jakie stawia przed nim służba w Policji. W świetle przedstawionych okoliczności zdarzenia oraz uwzględniając jego charakter i skutki, a także dotychczasowy przebieg służby policjanta uznano, iż wymierzona kara dyscyplinarna wydalenia ze służby jest współmierna do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia.