Wyrok NSA z dnia 18 lutego 2016 r., sygn. II OSK 1496/14

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie Sędzia NSA Leszek Kamiński (spr.) Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant starszy inspektor sądowy Wioletta Lasota po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 stycznia 2014 r. sygn. akt II SA/Kr 1265/13 w sprawie ze skargi E. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia 26 lipca 2013 r. nr ... w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 stycznia 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 1265/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie po rozpoznaniu skargi E. T., zw. dalej skarżącą, na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T., zw. dalej SKO lub Kolegium, z dnia 26 lipca 2013 r. w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji określając, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

W motywach wyroku Sąd I instancji wskazał, że w przedmiotowej sprawie organ odwoławczy orzekł sprzecznie z 138 § 1 k.p.a., gdyż orzekł o uchyleniu decyzji I instancji w punkcie 2 podpunkcie 1 lit. d, e, f, j, k, l, m nie orzekając merytorycznie (reformacyjnie), ani też nie umarzając postępowania w zakresie dokonanego uchylenia przed organem I instancji. Wadliwość ta, zdaniem Sądu, była istotna, ze względu na to, że organ II instancji nie może orzekać sprzecznie z dyspozycją wyrażoną w art. 138 § 1 k.p.a.

Niezależnie Sąd I instancji uznał, że decyzje organów obu instancji są wadliwe. Dotyczą one ustalenia warunków zabudowy dla zamierzenia polegającego na budowie budynku handlowego. Po analizie przepisów art. art. 59 ust. 1, art. 50 ust. 2, art. 61 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z dnia 10 maja 2003 r.) oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z dnia 19 września 2003 r. Nr 164, poz. 1588) Sąd wywiódł, że w przedmiotowej sprawie organ I instancji nie wskazał na to, czy warunki z art. 61 ust 1 ustawy zostały spełnione przez zamierzenie inwestycyjne, tj., czy w obszarze analizowanym istnieje co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Organ nie wskazał, jakie przepisy szczególne rozważał w kontekście stwierdzenia, że inwestycja jest z nimi zgodna. Nadto, organ ten ustalił wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki i szerokość elewacji frontowej nie wskazując dlaczego odstąpił od określenia ich jako wartości średnie z obszaru analizowanego. Wskazał jedynie, iż w analizie szczegółowo uzasadniono warunki, według których ustalenie parametrów nowej zabudowy powinno być dokonane z odstępstwem od średnich wskaźników z obszaru analizowanego.