Wyrok NSA z dnia 7 listopada 2014 r., sygn. I OSK 682/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Joanna Banasiewicz, Sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.), Sędzia del. WSA Jerzy Bortkiewicz, Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt II SA/Kr 1605/12 w sprawie ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami państwa polskiego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 1605/12 po rozpoznaniu sprawy ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r.,

nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty

z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami państwa polskiego, uchylił zaskarżoną decyzję.

Przedstawiając w uzasadnieniu stan faktyczny i prawny sprawy, Sąd wskazał, że M. S. w dniu 29 grudnia 2008 r. złożyła do Wojewody [...] wniosek o wydanie decyzji w sprawie rekompensaty za nieruchomości pozostawione przez S. B. w S..

W dniu 29 października 2009 r. M.S. ponownie złożyła wniosek do Wojewody [...] o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty za nieruchomości pozostawione w S. przy ul. [...].

Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] grudnia 2009 r. przekazał Wojewodzie [...] do rozpatrzenia powyższe wnioski zgodnie z właściwością. Decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. Wojewoda [...], na podstawie art. 5 ust. 1 i 3 pkt 2 w związku z art. 3 ust. 2 oraz art. 8 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r., Nr 169, poz. 1418 z późn. zm.), orzekł w następujący sposób: