Wyrok NSA z dnia 9 stycznia 2014 r., sygn. II OSK 1865/12

Dnia 9 stycznia 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Bożena Popowska sędzia NSA Wojciech Mazur /spr./ sędzia del. WSA Wanda Zielińska-Baran Protokolant starszy asystent sędziego Andrzej Nędzarek po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.C. i E.C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lutego 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 1942/11 w sprawie ze skargi A.C. i E.C. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...] marca 2011 r., nr [...], 2. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz A.C. i E.C. solidarnie kwotę 854 zł (osiemset pięćdziesiąt cztery) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dni 28 lutego 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A.C. i E.C. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2011 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r., znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej GINB lub organ), działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000r., nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako: "k.p.a.") po rozpatrzeniu odwołania A. i E.C. od decyzji Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...] marca 2011 r. znak: [...]. odmawiającej stwierdzenia na wniosek A. i E.C. nieważności decyzji Starosty Powiatu Koszalińskiego z dnia [...] lipca 1999 r. Nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej R.K. pozwolenia na budowę budynku garażowo - gospodarczego w Unieście na działce nr A, położonej przy ul. M., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał na nadzwyczajny charakter postępowania administracyjnego prowadzonego w oparciu o art. 156 k.p.a. i zwrócił uwagę na treść art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm., dalej jako: "Prawo budowlane"). Organ zauważył, że w niniejszej sprawie inwestor wykazał się prawem do dysponowania nieruchomością nr A na cele budowlane. Dla spornej inwestycji została wydana decyzja Wójta Gminy Mielno z dnia [...] czerwca 1999 r., znak: [...] o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu pod budynku garażowo - gospodarczego oraz budynku mieszkalno - socjalnego w Unieście przy ul. M., działka nr A. GINB stwierdził, że przedmiotowy budynek garażowo - gospodarczy jest zgodny z jej ustaleniami, w szczególności nie przekracza 1,5 kondygnacji i posiada wysoki dach. Ponadto GINB wskazał, że na załączniku graficznym do decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu przewidziano lokalizację budynku garażowo - gospodarczego w niewielkiej odległości od granicy z działką nr B, choć na załączniku nie zwymiarowano tej odległości. Odnosząc się do tej kwestii GINB zgodził się z organem wojewódzkim, że część graficzna ma na celu jedynie przedstawić miejsce lokalizacji planowanego obiektu, które zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu winno spełniać warunku rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999r. Nr 15 poz. 140 ze zm., dalej jako rozporządzenie z dnia 14.12.1994 r.). W ocenie GINB zaprojektowanie spornego budynku w granicy z działką B będącą działką drogową nie narusza § 12 ust. 4 ww. rozporządzenia z dnia 14.12.1994 r., który nakazuje sytuować budynki w odległości co najmniej 4 m od granicy z sąsiednimi działkami dla budynków zwróconych w stronę granicy ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi i 3 m dla budynków zwróconych w stronę granicy ścianą bez otworów. Wskazane odległości mają bowiem zastosowanie, jedynie w sytuacji jeżeli sąsiednia nieruchomość jest działką budowlaną. GINB zwrócił także uwagę, że stosownie do § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, do działki budowlanej oraz do budynku i urządzeń z nim związanych należy zapewnić dojście i dojazd od drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu jego użytkowania oraz wymagań ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach szczególnych, a szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 m. Nawiązując do tej kwestii organ wskazał, że z opisu technicznego do projektu budowlanego wynika, iż dojazd do posesji przewidziano od drogi Mielno - Łazy, od strony pensjonatu "[...]". Na projekcie zagospodarowania terenu zaznaczono, że droga dojazdowa do nieruchomości inwestycyjnej biegnie przez działkę B, będącą drogą. W aktach sprawy brak jest zgody udzielonej inwestorowi przez właściciela tej nieruchomości na przejazd. Jednakże z ustaleń organu odwoławczego wynika, że w chwili obecnej działka nr A posiada dostęp do drogi publicznej (działka nr C) poprzez działki nr D oraz E oznaczone w ewidencji jako użytek lub klasa (dr) będące własnością Gminy Mielno (pismo Starostwa Powiatowego z dnia 2 czerwca 2011 r., znak: AB.6744.2.41.2011.Ed). Z uwagi zatem na okoliczność, że nieruchomość objęta inwestycją w chwili obecnej posiada prawnie uregulowany dostęp do drogi publicznej GINB stwierdził, że ewentualne naruszenie § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia nie ma charakteru rażącego naruszenia prawa. Nie wywołuje ono bowiem skutków społeczno-gospodarczych niemożliwych do zaakceptowania, gdyż nie prowadzi do naruszenia interesów osób trzecich tj. właściciela działki nr B. W konkluzji organ uznał, że decyzja Starosty Powiatu Koszalińskiego z dnia [...] lipca 1999r. Nr [...] nie jest obarczona żadną z wad wymienionych z art. 156 § 1 k.p.a. Decyzja ta wydana została w oparciu o właściwą podstawę prawną, nie narusza przepisów o właściwości, nie została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, nie zawiera wady powodującej nieważność z mocy prawa, w razie wykonania nie wywołałaby czynu zagrożonego karą, nie była i nie jest trwale niewykonalna oraz nie wypełnia przesłanki rażącego naruszenia prawa. GINB odniósł się do zarzutu naruszenia art. 140 i 144 Kodeksu cywilnego poprzez wybudowanie budynku garażowo - gospodarczego w sposób zakłócający korzystanie z nieruchomości skarżących ponad przeciętną miarę i powodujący immisję bezpośrednią w stosunku do tej nieruchomości, stwierdzając, że roszczenia wynikające z naruszenia prawa własności pozostają bez wpływu na postępowanie administracyjne. Powyższe naruszenie może być - w ocenie GINB - przedmiotem postępowania prowadzonego przed sądem powszechnym, z uwagi na cywilny charakter sprawy. Odnosząc się do argumentu dotyczącego konieczności uzyskania przez inwestora zgody właściciela działki sąsiedniej, o której mowa w § 12 ust. 6 rozporządzenia z dnia 14.12.1994 r. organ zwrócił uwagę, że przepis ten ma zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy działka sąsiednia ma charakter budowlany. Ponadto w części dotyczącej obowiązku uzyskania zgody stanowisko zajął Trybunał Konstytucyjny, który wyrokiem z dnia 5 marca 2001 r. sygn. akt P 11/00 uznał § 12 ust. 6 ww. rozporządzenia za niezgodny z art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa budowlanego. GINB zauważył dodatkowo, że nie można domagać się stwierdzenia nieważności decyzji w oparciu o przepis prawa materialnego, który został na skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego wyeliminowany z obrotu prawnego jako niezgodny z prawem (niekonstytucyjny). Ponadto, w ocenie GINB w zgromadzonym materiale dowodowym nie znajduje potwierdzenia podniesiony w odwołaniu zarzut, że sporny budynek garażowo - gospodarczy "wychodzi poza granice działki A". Z dokumentacji technicznej wynika, że obiekt został zaprojektowany w taki sposób, że nie przekracza granicy działki inwestycyjnej, zaś ewentualne odstępstwa od rozwiązań przewidzianych w projekcie budowlanym może być przedmiotem innego postępowania.