Wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2014 r., sygn. I GSK 1172/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Socha (spr.) Sędziowie NSA Krystyna Anna Stec Henryk Wach Protokolant Piotr Suchoń po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Gd 80/12 w sprawie ze skargi A. Spółki z o.o. w Ł. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia kwoty długu celnego oraz kwoty podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku; 2. zasądza od A. Spółki z o.o. w Ł. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w G. 1562 (tysiąc pięćset sześćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 maja 2012 r. o sygn. akt III SA/Gd 80/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił decyzję Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 28 listopada 2011 r. o nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w G. z dnia [...] sierpnia 2011 r. o nr [...] w sprawie ze skargi [...] w przedmiocie weryfikacji zgłoszenia celnego co do pochodzenia towaru. Orzekł także o zwrocie kosztów postępowania.

Sąd I instancji przyjął, że powyższe decyzje zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa, w tym przepisu art. 16 ust. 4 załącznika III w zw. z art. 15 ust. 1 protokołu dotyczącego definicji pojęcia "produktów pochodzących" oraz metod współpracy administracyjnej do umowy o wolnym handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Korei opublikowanego w Dz.Urz. UE seria L nr 168 z dnia 28 czerwca 2011 r. jako załącznik do decyzji Rady z dnia 16 września 2010 r. w sprawie podpisania i tymczasowego jej stosowania (Dz.Urz. UE 127 z 2011 r.). Wynika to z faktu, że nie dokonano właściwej interpretacji unormowań dotyczących zachowania wymogów formalnych deklaracji pochodzenia. Należy zatem dokonać oceny dokumentów, nie tylko pod kątem istnienia oczywistych błędów formalnych, ale również drobnych niezgodności między oświadczeniami zawartymi w dowodzie pochodzenia a oświadczeniami podanymi w przedłożonych organowi dokumentach, co nie sprowadza się tylko do dokonania prostego porównania. Chodzi także o to, że regulacja wskazuje mimo istnienia wymogów formalnych, dopuszczalność wystąpienia oczywistych błędów formalnych oraz drobnych niezgodności między oświadczeniami. Porównanie z istniejącym wzorcem nie może być wystarczające dla dokonania prawidłowej formalnej oceny spełnienia lub braku spełnienia warunków dla preferencyjnego traktowania taryfowego.