Wyrok NSA z dnia 19 września 2014 r., sygn. II FSK 2307/12

Decyzje o przyznaniu ulg podatkowych oparte są na uznaniu administracyjnym, które nie podlega kontroli sądów administracyjnych.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia NSA del. Anna Maria Świderska, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Rz 783/11 w sprawie ze skargi K. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Rzeszowie z dnia 29 sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych w podatku od środków transportowych za lata 2001-2006 oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Rz 783/11, mocą którego oddalono skargę K. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia 29 sierpnia 2011 r., w której, po rozpatrzeniu odwołania K. L. (dalej: skarżący, podatnik) od decyzji Burmistrza Miasta D. z dnia 26 maja 2011 r. w części dotyczącej odmowy umorzenia zaległości w podatku od środków transportowych za lata 2001-2006 od pojazdu o nr rej. (...) w kwocie 7 085 zł wraz z odsetkami, utrzymano w mocy decyzję organu I instancji.

W motywach orzeczenia Sąd podał, że wnioskiem z dnia 27 marca 2010 r. podatnik zwrócił się o umorzenie zaległości w podatku od środków transportowych. Skarżący argumentował, że zapłata podatku pozbawi go środków do życia oraz narazi na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, a także zmusi do permanentnego korzystania z pomocy opieki społecznej. Podał, że cały jego majątek został zlicytowany, a przysługujące mu świadczenie emerytalne podlega zajęciu komorniczemu, tak że wypłacana mu część wystarcza jedynie na zaspokojenie podstawowych potrzeb. Wskazał, że obciążające go zobowiązanie podatkowe powstało z uwagi na fakt, iż pojazd, który w roku 2000 został samowolnie pocięty i zezłomowany przez osobę trzecią, nie mógł być wyrejestrowany z ewidencji z uwagi na toczące się postępowanie karne, pomimo że nie był ani eksploatowany zgodnie z przeznaczeniem, ani nie znajdował się w posiadaniu podatnika.