Wyrok NSA z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. II FSK 1417/12

Oferowanie okresowych pobytów w dwóch apartamentach świadczy o tym, że ich właściciel prowadzi działalność gospodarczą, a nie wykorzystuje je na własny użytek.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Andrzej Jagiełło, Protokolant Karolina Zarzycka-Ciołkiewicz, po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. C.-G. i T. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 15 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 990/11 w sprawie ze skargi M. C.-G. i T. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 29 września 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. oraz określenia straty poniesionej w 2007 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. C.-G. i T. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 990/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę M.C.-G. i T.G. - zwanych dalej "Skarżącymi", na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 29 września 2011 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. oraz określenia straty poniesionej w 2007 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że Skarżący w rocznym zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2007 r. zadeklarowali podatek należny w kwocie 18 010 zł oraz nadpłatę w wysokości 7 922 zł.

W trakcie postępowania podatkowego, wszczętego z urzędu, Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. ustalił, że Skarżącym nie przysługiwało prawo do pomniejszenia podstawy opodatkowania o faktycznie poniesione wydatki na spłatę odsetek od kredytów zaciągniętych na zakup dwóch lokali mieszkalnych, bowiem lokale te były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast art. 26b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f.", w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., nie ma zastosowania z uwagi na to, że za zaciągnięte kredyty nie zostały zakupione lokale mieszkalne służące zaspokojeniu własnych potrzeb mieszkaniowych Skarżących, lecz służyły one świadczeniu usług w zakresie wynajmu krótkotrwałego zakwaterowania. Skarżący winni byli wykazać przychody z najmu tych lokali jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, a nie jako przychody z najmu, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. O tym, że Skarżący prowadzili działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. w zakresie usług krótkoterminowego najmu świadczą jego ustalone cechy takie, jak niezawieranie umów z najemcami oraz treść ofert najmu zawarta w ogłoszeniach internetowych.