Wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2014 r., sygn. II FSK 938/12

Zwolnienie od podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 4 u.p.o.l. przysługuje tylko w stosunku do tych obiektów, które użytkowane są przez zakład pracy chronionej, i które nie tylko odpowiadają przepisom i zasadom bezpieczeństwa i higieny pracy, ale także uwzględniają potrzeby osób niepełnosprawnych w zakresie przystosowania stanowisk pracy, pomieszczeń higieniczno – sanitarnych i ciągów komunikacyjnych oraz spełniają wymagania dostępności do nich.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Anna Dumas, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "A. M. S." S.A. z siedzibą w Warszawie (obecnie: A. Spółka Akcyjna z siedzibą w W.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Gl 239/11 w sprawie ze skargi "A. M. S." S.A. z siedzibą w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 17 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2011 r., I SA/Gl 239/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę A.M. S. S.A. w W. (dalej: "Spółka") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 17 stycznia 2011 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości.

Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym, przyjętym przez Sąd pierwszej instancji, stanie faktycznym:

Decyzją z dnia 27 września 2010 r. nr [...] Prezydent Miasta R. określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2009 w kwocie 8.201,00 zł. Od powyższej decyzji pełnomocnik Spółki złożył odwołanie, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego oraz przepisów dotyczących postępowania podatkowego, a w szczególności: 1) art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 ze zm.), powoływanej dalej jako: "u.p.o.l." poprzez uznanie, że tablice reklamowe będące własnością Spółki, które w rzeczywistości nie są trwale związane z gruntem stanowią budowle i podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, 2) art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.), powoływanej dalej jako: "O.p." poprzez dokonanie błędnej wykładni pojęcia "trwałego związania z gruntem" 3) art. 7 ust. 2 pkt 4 u.p.o.l. poprzez uznanie, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie znajduje zastosowania zwolnienie z podatku od nieruchomości, o którym mowa w tym przepisie. Pełnomocnik podniósł, że ustalenia zawarte w uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji są błędne, ponieważ wolnostojące tablice reklamowe będące własnością Spółki nie są trwale związane z gruntem, a w konsekwencji nie stanowią budowli w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2003 r., Nr 207, poz. 2016 ze zm.), ani w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Ponadto wskazał, że w odniesieniu do gruntu Spółka uprawniona jest do skorzystania ze zwolnienia od podatku od nieruchomości przewidzianego w art. 7 ust. 2 pkt 4 u.p.o.l.