Wyrok NSA z dnia 26 września 2013 r., sygn. I FSK 1317/12

Przez przytoczenie podstaw kasacyjnych rozumieć należy przede wszystkim dokładne wskazanie podstawy kasacyjnej oraz określenie tych przepisów prawa, które uległy naruszeniu przez sąd wydający zaskarżone orzeczenie. Uzasadnienie kasacji ma zawierać rozwinięcie zarzutów kasacyjnych przez wyjaśnienie, na czym naruszenie polegało i przedstawienie argumentacji na poparcie odmiennej wykładni przepisu, niż zastosowana w zaskarżonym orzeczeniu, lub - uzasadnienie zarzutu "niewłaściwego zastosowania" przepisu, zaś w odniesieniu do uchybień przepisom procesowym - wykazanie, że zarzucane uchybienie rzeczywiście wystąpiło i mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (spr.), Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 907/11 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 25 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 450 (słownie: czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji oraz przedstawiony przez ten Sąd przebieg postępowania przed organami podatkowymi.

1.1. Wyrokiem z 7 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Gl 907/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę M. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z 25 marca 2011 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z 30 listopada 2010 r., określającą M. S. zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za luty oraz miesiące od kwietnia do października 2006 r. Dyrektor Izby Skarbowej podzielił stanowisko organu pierwszej instancji co do tego, że materiał dowodowy zebrany w sprawie pozwalał na stwierdzenie, że podatnik (prowadzący pod firmą B. działalność gospodarczą w zakresie prac remontowych) nie uwzględnił w ewidencji sprzedaży prowadzonej na potrzeby podatku VAT szeregu usług remontowych wykonanych w ramach prowadzonej przez niego działalności oraz nie zadeklarował i nie rozliczył podatku należnego z tytułu tych usług, czym naruszył przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 15 ust. 1 i 2, art. 29 ust. 1 i art. 109 ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej "u.p.t.u."). W związku z powyższym za zasadne organ odwoławczy uznał stwierdzenie przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej nierzetelności ewidencji sprzedaży dotyczącej lutego i miesięcy od kwietnia do września 2006 r. i dokonanie oszacowania podstawy opodatkowania w podatku VAT za te okresy rozliczeniowe na podstawie art. 23 § 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej "O.p."). Organ pierwszej instancji szacując podstawę opodatkowania przyjął kwoty podane przez świadków (nabywców usług), jeżeli świadkowie jednoznacznie określili, jakie kwoty przekazali za wykonane usługi i kwoty te nie odbiegały od cen stosowanych przez skarżącego w innych okresach rozliczeniowych (w tym przypadku podstawę opodatkowania określono przy częściowym wykorzystaniu metody wewnętrznej, polegającej na porównaniu i przyjęciu wysokości obrotów u podatnika za okresy, w których była ona znana). W pozostałych przypadkach, wartość wykonanych świadczeń określono na podstawie cen, jakie podatnik stosował przy tego typu usługach.