Wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2013 r., sygn. II FSK 2222/11

Dla zarządców nie będących jednocześnie dłużnikami źródłem przychodu jest wynagrodzenie, które kwalifikowane jest do źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt. 2 w zw. z art. 13 pkt. 6 u.p.d.o.f., a nie czynsz najmu. Koszty zaś uzyskania z takiego przychodu określane są ryczałtowo na podstawie art. 22 ust. 9 pkt. 4 u.p.d.o.f. i wynoszą 20% uzyskanego przychodu, pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Próba zatem wykazywania poprzez ustalenia o charakterze faktycznym tożsamości wydatków dłużnika-zarządcy nieruchomości z kosztami podatnika osiągającego przychody z tytułu czynszu najmu nie może odnieść skutku.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Teresa Randak, Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 maja 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2547/10 w sprawie ze skargi M. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 26 sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. T. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 300 (słownie: trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2547/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. T. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 26 sierpnia 2010 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1.2. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego W.-B. decyzją z dnia 17 marca 2010 r. określił dla M. T. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. w kwocie 3.235,00 zł. W uzasadnieniu stwierdził, że z zeznania skarżącego wynikało, że jego przychód z najmu wyniósł 123.078,79 zł, a koszty uzyskania przychodu wyniosły 124.007,94 zł. W roku 2005 M. T. uzyskiwał przychody z tytułu najmu nieruchomości położonej w miejscowości B. Ł. i lokalu użytkowego w S. Obydwie nieruchomości stanowiły własność skarżącego zajętą przez komorników sądowych w wyniku postępowań egzekucyjnych. Zajęte nieruchomości pozostawiono w zarządzie dłużnika. Organ I instancji wskazał, że podatnik wykazał przychód z najmu w kwocie zawyżonej o 1.834,26 zł wynikającej z faktur wystawionych po sprzedaży lokalu w S. Kwota ta nie stanowiła przychodu z najmu w rozumieniu przepisu art.10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz.176 ze zm.; zwana dalej : "u.p.d.o.f."). Jednocześnie ustalono, że skarżący zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki nie związane z przychodami uzyskiwanymi z najmu. Wskazano na koszty w kwotach : 1.723,45 zł tytułem opłat pocztowych, 12,50 zł tytułem opłat pocztowych po rozwiązaniu umowy najmu, 916, 20 zł stanowiąca sumę wydatków dotyczących usług telekomunikacyjnych i opłaty za energię elektryczną lokalu w S. w okresie nie objętym umową o najem, 98 zł dotyczącą polisy wystawionej na wniosek ubezpieczonego - M. T. za ubezpieczenie typu OC dotyczące życia prywatnego wnioskodawcy, 753,70 zł tytułem zapłaty podatku rolnego i leśnego za grunty położone w miejscowości S.W., 12.626,95 zł stanowiącą łączny koszt najmu samochodu osobowo - ciężarowego i pralki na podstawie umów zawartych z H. B. zamieszkałą w miejscowości B. Ł., oraz opłat za energię, gaz, wodę i ścieki w kwocie 4.226,95 zł. na podstawie refaktur wystawionych przez H. B.. Organ nie uwzględnił wyjaśnień podatnika i uznał, że poniesienie tych wydatków nie mogło mieć wpływu na uzyskanie lub zwiększenie przychodu z najmu nieruchomości w B. Ł. i S. Ponadto skarżący do kosztów uzyskania przychodów zaliczył kwotę 3.022,47 zł tytułem wyjazdów związanych ze sprawami dotyczącymi nieruchomości w B. Ł. i S., jednakże nie przedstawił, żadnych dowodów na potwierdzenie takich wydatków. Zdaniem organu podatkowego wydatki te nie spełniały wymogów określonych w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.