Wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. I FSK 1076/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz (sprawozdawca), Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Danuta Oleś, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 grudnia 2011 r. sygn. akt III SA/Gl 2684/10 w sprawie ze skargi R. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień 2006r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R. N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 2400 zł (słownie: dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 grudnia 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2684/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę R. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 września 2010 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień 2006 r.

1.2. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że przyczyną wydania decyzji było zakwestionowanie 13 faktur wystawionych na rzecz skarżącego przez R. M. S. i 9 faktur wystawionych przez M. G. N. Zdaniem organów faktury te, dokumentując zdarzenia gospodarcze, które w rzeczywistości nie miały miejsca, nie dawały skarżącemu prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z nich wynikającego.

1.3. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę strony, podzielając stanowisko organów w zakresie ustaleń faktycznych i rozważań prawnych. Zdaniem Sądu organy zasadnie przyjęły, że wystawcy spornych faktur nie utrzymywali rzeczywistych kontaktów handlowych ze skarżącym - wynika to przede wszystkim z zeznań M. S. i G. N., którzy stwierdzili, że wszystkie wystawione przez nich dla firmy skarżącego faktury są fikcyjne, tj. nigdy nie zostały wykonane, nie otrzymali za nie zapłaty widniejącej na dowodzie KP, nigdy nie utrzymywali z firmą skarżącego prawdziwych kontaktów handlowych. Obaj przedstawili też mechanizm wystawiania faktur, a ich zeznania zostały potwierdzone przez inne osoby uczestniczące w tym procederze. Te ustalenia powodują w ocenie Sądu, że nawet gdyby sprzedaż towarów w rzeczywistości miała miejsce, to i tak skarżący nie miałby prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z uwagi na treść art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm., dalej jako "u.p.t.u."), ponieważ sprzedaż towarów została udokumentowana fakturami stwierdzającymi czynności, które faktycznie nie zostały dokonane pomiędzy stronami tam opisanymi. Słusznie bowiem stwierdziły organy, że dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z uprawnienia do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, jeżeli nie towarzyszy mu spełnienie warunku w postaci wykonania rzeczywistej czynności rodzącej u wystawcy faktury obowiązek podatkowy z tytułu jej realizacji na rzecz nabywcy. Zasadnie zatem w ocenie Sądu pierwszej instancji organy uznały, że wystawienie faktury z naruszeniem tych przepisów zawsze pozbawia podatnika możliwości do skorzystania z uprawnienia określonego w art. 86 ust. 1 u.p.t.u. Stąd za bezpodstawny uznano zarzut naruszenia art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u.