Wyrok NSA z dnia 19 lutego 2013 r., sygn. I FSK 213/12

Samo stwierdzenie, że wyrok uniewinniający nie dyskredytuje prawidłowych ustaleń organów jest arbitralne, nosi cechy dowolności tej oceny, w konsekwencji też może podważać zasadę zaufania, o której mowa w art. 122 Ordynacji podatkowej. Sąd administracyjny kontrolując prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia pod kątem zgodności z regułami postępowania w nim obowiązującymi, sam nie powinien bowiem reguł tych naruszać.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Danuta Oleś, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 10 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Rz 564/11 w sprawie ze skargi L. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 15 czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2006 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w R. na rzecz L. K. kwotę 2.700 zł (słownie: dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 10 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Rz 564/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę L. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z 15 czerwca 2011 r. nr ... w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za lipiec 2006 r.

2. W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że wymienioną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy wydaną po ponownym przeprowadzeniu postępowania decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w R. określającą skarżącemu właścicielowi M. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za lipiec 2006 r. Po sprawdzeniu zadeklarowanego podatku naliczonego stwierdzono bowiem jego zawyżenie o kwotę podatku z faktur VAT wystawionych przez P. G. z tytułu usług transportowych. Organ pierwszej instancji uznał, iż faktury te stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane, co narusza art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej u.p.t.u.). Po rozpoznaniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy, a wnioski organu pierwszej instancji odpowiadały zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego, przez co nie można im zarzucić dowolności. Organ oparł się m.in. na dokumentach dopuszczonych jako dowód w sprawie, zgromadzonych w zakończonym postępowaniu kontrolnym prowadzonym wobec P. G. Odnośnie do usług transportowych organy podatkowe dały wiarę jego zeznaniom, w których przedstawił proceder wprowadzenia do obrotu pustych faktur. Organ odmówił przy tym przyznania mocy dowodowej dołączonym przez stronę dokumentom, przeciwstawiając im zeznania świadków - E. S. i P. G., które podważyły wiarygodność tych dokumentów, wytworzonych zresztą dopiero w 2007 r. Podważono również techniczną możliwość wykonania przez P. G. zafakturowanych usług transportowych. Ustalono bowiem, że posiadał on tylko jeden ciągnik i jedną naczepę, a przy tym nie udokumentował zawarcia umów z innymi kierowcami. Nie dano też wiary treści umowy użyczenia, na podstawie której P. G. miał świadczyć usługi transportowe należącymi do skarżącego samochodami, gdyż pojazdy te były wykorzystywane w innej firmie.