Wyrok NSA z dnia 6 września 2012 r., sygn. II OSK 1343/12

Dnia 6 września 2012 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia NSA Barbara Adamiak sędzia del. NSA Zdzisław Kostka /spr./ Protokolant Aleksander Jakubowski po rozpoznaniu w dniu 6 września 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Miasta Poznania od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 marca 2012 r. sygn. akt IV SA/Po 1202/11 w sprawie ze skargi Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miasta Poznania z dnia 30 sierpnia 2011 r. nr XVII/190/VI/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. zasądza od Wojewody Wielkopolskiego na rzecz Miasta Poznań kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 8 marca 2012 r., sygn. akt IV SA/Po 1202/11, rozpoznając skargę Wojewody Pomorskiego na uchwałę Rady Miasta Poznania z 30 sierpnia 2011 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stwierdził nieważność § 3 pkt 3, § 10 pkt 2 i 5 oraz § 13 zaskarżonej uchwały, a także załącznika graficznego do tej uchwały w zakresie terenu oznaczonego symbolem Kz-ZD.

Z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wynika, że Wojewoda Wielkopolski w skardze zarzucił, iż zaskarżony plan miejscowy narusza art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdyż nie określono w nim parametrów zabudowy dla terenów ogrodów działkowych, w szczególności takiego parametru jak linia zabudowy.

Wojewoda wskazał, że samodzielność gminy w zakresie wykonywania przekazanych jej zadań publicznych może być realizowana tylko w granicach dozwolonych prawem. Wynika to - jak wskazał - wprost z art. 7 Konstytucji RP, według którego, organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Przekroczenie tych granic stanowi istotne naruszenie prawa. Gmina może zatem samodzielnie kształtować sposób zagospodarowania danego obszaru podlegającego jej władztwu, pod warunkiem, że działa w granicach i na podstawie prawa i nie nadużywa przyznanego jej władztwa. W ocenie organu nadzoru przyznane gminie uprawnienie do samodzielnego kształtowania polityki przestrzennej nie ma zatem charakteru arbitralnego, a przepisy nie zezwalają na dowolność ustaleń zawartych w miejscowym planie zagospodarowana przestrzennego.