Wyrok NSA z dnia 24 maja 2012 r., sygn. II OSK 639/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Mazur (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Masternak - Kubiak Sędzia del. NSA Zdzisław Kostka Protokolant Andżelika Nycz po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Sp. z o. o. z siedzibą w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 1665/11 w sprawie ze skargi [...] Sp. z o. o. z siedzibą w Warszawie na uchwałę Rady m. st. Warszawy z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 1665/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę [...] Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2010r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm., dalej jako "u.s.g.") pełnomocnik [...] Sp. z o. o. z siedzibą w Warszawie, po uprzednim wezwaniu Rady m. st. Warszawy do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył uchwałę tej Rady z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu skrzyżowania ulic S. i S. (Dz. Urz. Woj. Mazowieckiego nr 207, poz. 6567), w części obejmującej zapisy jej § 8 ust. 7, § 17 ust. 1 pkt 1, § 17 ust. 3 pkt 1 oraz linię na rysunku planu, oznaczającą "strefę ochronną przed potencjalnym skażeniem amoniakiem". W ocenie skarżącej, zapisy te w sposób nieuprawniony ograniczają możliwość zainwestowania działki należącej do skarżącej o nr ew. [...], obręb [...], położonej przy ul. P. w Warszawie. Teren jej sąsiaduje od północy z Torem Łyżwiarskim "[...]" należącym do Warszawskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji (dalej: WOSiR), a od wschodu i południa z zabudową mieszkaniową wielorodzinną. Mieści się w jednostkach planistycznych oznaczonych symbolami A2.1.U/MW oraz A3.1.UM/W. Plan dla terenu U/MW (§ 4 ust. 3 pkt 1 uchwały) wśród przeznaczeń podstawowych przewiduje m. in. mieszkalnictwo wielorodzinne. Natomiast jako przeznaczenie dopuszczone - usługi z zakresu oświaty, zdrowia (z wyjątkiem szpitali), zieleń urządzoną i garaże wielopoziomowe. Jednakże ustalenia szczegółowe planu przeznaczenie to wykluczają, z uwagi na położenie tej działki w jednostkach planistycznych A2.1.U/MW oraz A3.1.UM/W, na których wyznaczono strefę ochrony przed potencjalnym skażeniem amoniakiem. Znajdujący - z tego względu - zastosowanie § 8 ust. 7 uchwały zakazuje na tym terenie zabudowy mieszkaniowej, obiektów publicznych jak szkoły, przedszkola, żłobki, szpitale. Przy czym zakaz ten przestaje obowiązywać w przypadku likwidacji źródła potencjalnego skażenia amoniakiem np. likwidacji istniejących zbiorników, przebudowy instalacji lub zmiany technologii w sposób wykluczający zagrożenie, przeniesienia zbiorników na terenie zespołu sportowego [...] w miejsce oddalone o przynajmniej 100 m od wyznaczonych w planie terenów zabudowy mieszkaniowej lub mieszkaniowo-usługowej. Nadto, jak wywodzi pełnomocnik, na rysunku planu nieruchomość skarżącej znalazła się w całości w obrębie linii opisanej w legendzie jako "strefa ochronna przed potencjalnym skażeniem amoniakiem". Zakaz ten na rysunku planu wyrażono poprzez granice strefy, nie wymienionej w § 3 ust. 1 uchwały, jako obowiązujące oznaczenie graficzne, umieszczone na rysunku planu. Niewiążący charakter tej linii wyklucza zatem, wg pełnomocnika skarżącej, jej stosowanie jako granicy terenów o różnym przeznaczeniu i różnych zasadach zagospodarowania. Jak podniesiono w skardze, plan zabrania zabudowania tej nieruchomości zgodnie z zapisanym przeznaczeniem, z uwagi na objęcie jej strefą ochronną przed potencjalnym skażeniem amoniakiem, usytuowanym na terenie sąsiedniego obiektu sportowego. Powołując się na przedłożone uwagi do planu pełnomocnik wskazał na nieracjonalność utrzymywania przedmiotowych zbiorników z azotem w pobliżu nieruchomości skarżącej, podczas gdy WOSiR dysponuje bardzo rozległym terenem, graniczącym z drogami i terenami zielonymi. Pełnomocnik skarżącej podniósł, iż zadania z zakresu sportu i rekreacji nie stanowią celu publicznego w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami, co nie usprawiedliwia podporządkowania tej funkcji sposobu korzystania z sąsiednich nieruchomości prywatnych, naruszając w ten sposób ich prawo własności. Sytuacja taka powinna skutkować wydzieleniem w planie miejscowym osobnego terenu na nieruchomości WOSiR dla obiektów niebezpiecznych, tak by nie zagrażały terenom prywatnym, uniemożliwiając ich zabudowę wynikającą z planu (§ 4 ust. 3 pkt 1 uchwały). W ocenie pełnomocnika skarżącej, przyjęte w uchwale rozwiązanie narusza prawo poprzez niezastosowanie zapisów art. 6 pkt 4, art. 9 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie. Natomiast w sytuacji, gdy właściciel terenu nie byłby w stanie ograniczyć oddziaływania na środowisko do swego terenu, przekraczając dopuszczalne normy, należałoby wokół obiektu utworzyć obszar ograniczonego użytkowania, co na podstawie art. 129 ust. 2 i art. 136 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska umożliwiałoby uzyskanie odszkodowania. Pełnomocnik skarżącej odwołała się także do zapisów art. 35 w zw. z art. 15 ust. 2 pkt 11 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm., dalej jako "u.p.z.p."), upatrując analogii z tymczasowym zagospodarowaniem, urządzaniem i użytkowaniem terenów, wskazując iż obliguje to do wskazania sposobu i terminu ich tymczasowego zagospodarowania. Podczas gdy w uchwale przeznaczenie to nie zostało uznane za tymczasowe, za czym przemawia brak oznaczenia terminu usunięcia tej uciążliwości. Nie uwzględniono zatem uwag skarżącej do planu, w postaci wprowadzenia nakazu przebudowy lub zmiany lokalizacji tej instalacji, tak by nie kolidowała z istniejącą i projektowaną zabudową mieszkaniową wyznaczoną w planie, choć przeciwnie zaznaczono w zał. nr 2 do uchwały.