Wyrok NSA z dnia 6 marca 2012 r., sygn. II OSK 2583/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) Sędzia del. WSA Wanda Zielińska-Baran Protokolant asystent sędziego Agnieszka Chorab po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lipca 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 524/10 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia Ekologicznego Ekologia dla Lubelszczyzny z siedzibą w Lublinie, A.B. i J.D. na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] listopada 2009 r., [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 14 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] listopada 2009 r. w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie drogi ekspresowej S-19 na odcinku: węzeł Konopnica do włączenia do drogi krajowej nr 19 (odcinek obwodnicy Lublina) oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Lublinie z dnia [...] marca 2009 r.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska decyzją z dnia 2 listopada 2009 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a., uchylił w części decyzję Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Lublinie z dnia [...] marca 2009 r. o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia w zakresie punktów określających poszczególne wymagania przy realizacji przedsięwzięcia i w tym zakresie orzekł o umorzeniu postępowania, natomiast w pozostałym zakresie utrzymał decyzję organu I instancji w mocy. Organ wskazał, że na dzień składania wniosku o ustalanie lokalizacji, tj. z dnia 2 lutego 2005 r., na podstawie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz.U. Nr 80, poz. 721 ze zm.), nie istniała w krajowym porządku prawnym instytucja decyzji środowiskowej. Ponadto organ odwoławczy podkreślił, że w przedmiotowej sprawie nie przeprowadzono wariantowania przebiegu drogi, ponieważ inwestor dysponował decyzją lokalizacyjną, co było zgodne z art. 52 ust. 1d ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm., zwana dalej ustawą p.o.ś.) Z kolei w raporcie analizowano rozwiązania techniczne w zakresie urządzeń ochrony środowiska (przejścia dla zwierząt czy też odprowadzanie wód itp.). Ponadto wariantowanie drogi zostało szczegółowo przeanalizowane przed uzyskaniem decyzji lokalizacyjnej, a analiza wariantów na etapie uzyskania decyzji lokalizacyjnej wykazała, iż najmniej kolizyjnym pod względem społecznym (najmniej konfliktowa) jak i najkorzystniejszym z punktu ochrony środowiska jest wybrany do realizacji wariant wynikający z połączenia wariantów oznaczonych w analizach, jako V i VI. Organ odwoławczy zaznaczył również, że wymagania określone w zakwestionowanych punktach decyzji organu I instancji stanowiły powielenie lub opisanie z innym stopniem szczegółowości pozostałych punktów zawartych w osnowie decyzji.