Wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2012 r., sygn. II FSK 918/11

Regulacja prawna art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, która zalicza się niewątpliwie do materialnego prawa podatkowego, nie stanowi podstawy procesowej ustaleń i ocen organów podatkowych, a tylko punkt odniesienia późniejszej subsumcji odtworzonego już stanu faktycznego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Beata Cieloch, Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. A. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Go 1016/10 w sprawie ze skargi T. A. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 30 czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrok Sądu pierwszej i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowym.

1. Wyrokiem z 22 grudnia 2010 r., I SA/Go 1016/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę T.T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z 30 czerwca 2010 r. w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

2. Decyzją z 1 kwietnia 2010 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w Z. orzekł o solidarnej odpowiedzialności podatkowej skarżącego, jako byłego członka zarządu "Radia [...]" Sp. z o.o. w likwidacji w Z., wspólnie z E.D. za zaległości ciążącej na spółce jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych za październik, listopad i grudzień 2005 r. oraz styczeń i marzec 2006 r. w łącznej wysokości 2.164,45 zł.

3. Po rozpoznaniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy podzielił ustalenia faktyczne dokonane w toku postępowania podatkowego, zgodnie którymi skarżący był jednym z dwóch członków zarządu spółki w okresie upływu terminu powstania zaległości w podatku osobowych od osób fizycznych. Ponadto egzekucja w stosunku do spółki okazała się bezskuteczna. Spółka nie prowadzi żadnej działalności, nie mieści się pod wskazanym adresem i nie posiada żadnego majątku. W toku postępowania skarżący nie wykazał istnienia przesłanek wyłączających jego odpowiedzialność podatkową, o jakich mowa w art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej Ordynacja podatkowa).