Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. I FSK 332/11

W rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) nie jest nadpłatą kwota podatku akcyzowego uiszczona z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w sytuacji, w której ten kto ją uiścił nie poniósł z tego tytułu uszczerbku majątkowego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak (sprawozdawca), Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej we W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1830/07 w sprawie ze skargi M. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i Wspólnicy Spółka Komandytowa w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia 10 października 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym za okres od maja 2006 r. do lutego 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Celnej we W. na rzecz M. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i Wspólnicy Spółka Komandytowa w W. kwotę 5.400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 1830/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu skargi "M." Spółka z o. o. i wspólnicy Spółka Komandytowa w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia 10 października 2007 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym za okres od maja 2006 r. do lutego 2007 r., uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w W. oraz zasądził od organu odwoławczego na rzecz strony zwrot kosztów postępowania sądowego.

2. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd I instancji ustalił, iż spółka zwróciła się do Naczelnika Urzędu Celnego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku akcyzowym za okres od maja 2006 r. do lutego 2007 r., wskazując, że będąc producentem energii elektrycznej pierwotnie w deklaracjach podatkowych za podany okres wykazała i odprowadziła należny podatek akcyzowy od sprzedaży energii na rzecz lokalnego dystrybutora, który nie był ostatecznym konsumentem tej energii. Opodatkowując niniejsze transakcje spółka działała w oparciu o regulacje art. 4 ust. 1 pkt 3, art. 6 ust. 5 i art. 11 w związku z art. 75 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 ze zm., dalej: u.p.a.), nakazujące producentowi zapłatę podatku akcyzowego z dniem wydania energii elektrycznej. W ocenie strony podatek akcyzowy został przez nią uiszczony nienależnie, gdyż art. 6 ust. 5 u.p.a. jest sprzeczny z art. 21 ust. 5 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U.UE.L.03.283.51-Dz.U.UE-sp.09-1-405 ze zm., dalej: Dyrektywa energetyczna), zgodnie z którym, dla celów stosowania art. 5 i 6 dyrektywy 92/12/EWG, energia elektryczna i gaz ziemny podlegają podatkom, które stają się wymagalne w momencie dostawy przez dystrybutora lub redystrybutora. Termin implementacji przepisów Dyrektywy energetycznej do prawa krajowego upłynął w przypadku Polski z dniem 1 stycznia 2006 r. Mając na uwadze brzmienie uregulowań Dyrektywy energetycznej strona wywiodła, że obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym powstaje dopiero w momencie sprzedaży energii elektrycznej przez dystrybutora lub redystrybutora na rzecz ostatecznego konsumenta tej energii, nie zaś w momencie wydania energii przez producenta podmiotowi niebędącemu finalnym odbiorcą energii. W związku z niezgodnością polskich przepisów we wskazanym zakresie z Dyrektywą energetyczną, mając na uwadze brak implementacji regulacji tej Dyrektywy do polskiego porządku prawnego, zasadę pierwszeństwa, bezpośredniego skutku jak i efektywności prawa wspólnotowego w stosunku do przepisów krajowych oraz to, że treść art. 21 ust. 5 Dyrektywy jest bezwarunkowa i wystarczająco precyzyjna, wystąpiła możliwość bezpośredniego zastosowania przez spółkę w stosunkach krajowych powołanego przepisu Dyrektywy. W następstwie powyższego strona podniosła, że w jej przypadku, tj. w sytuacji sprzedaży energii przez producenta na rzecz dystrybutora niebędącego finalnym odbiorcą energii, nie powstał obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym, czego konsekwencją jest nadpłata będąca wynikiem opodatkowania dokonanych transakcji.