Wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2011 r., sygn. I FSK 81/11

Akt oskarżenia mógł stanowić jedynie, dokonaną przez organ postępowania karnego, ocenę zebranego materiału dowodowego, którym dysponował również organ podatkowy. Tymczasem organ podatkowy oceny materiału dowodowego, również zebranego w postępowaniu karnym, dokonuje w ramach swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 191 O.p. i nie jest związany stanowiskiem organów ścigania wyrażonym w akcie oskarżenia. Trudno zatem uznać, że akt oskarżenia jest dowodem, z którego mogłyby wynikać nieznane okoliczności istotne dla sprawy, a tylko taki wniosek dowodowy obowiązany jest uwzględnić organ podatkowy w ramach podstawy określonej w art. 188 O.p.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia WSA (del.) Roman Wiatrowski (sprawozdawca), Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 października 2010 r. sygn. akt I SA/Go 732/10 w sprawie ze skargi Z. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 10 czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Z. J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Z. kwotę 2700 zł (słownie: dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 6 października 2010 r., sygn. akt I SA/Go 732/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę Z. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. G. z 10 czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2004 r.

2. W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Z. 10 grudnia 2009 r. wydał decyzję którą określił skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku VAT za marzec 2004r. w wysokości 60.354 zł. Dyrektor Izby Skarbowej w Z. decyzją z 10 czerwca 2010 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.