Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. II FSK 2127/10

Prawidłowe rozumienie użytego w art. 239b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej pojęcia "majątek znacznej wartości" oznacza, że dopiero zbyta część majątku w proporcji do pozostałej znajdującej się w posiadaniu podatnika, a nie sama część zbywana, przedstawia znaczną wartość stanowiąc przesłankę nadania rygoru natychmiastowej wykonalności. Dopiero wystąpienie tej przesłanki w połączeniu z uprawdopodobnieniem istnienia ryzyka, że pozostały majątek podatnika, na skutek wyzbycia się jego znacznej części okaże się niewystarczający by pokryć zobowiązanie podatkowe, o czym mowa w art. 239b § 3 Ordynacji podatkowej, może uprawniać do wydania postanowienia nadającego nieostatecznej decyzji podatkowej rygor natychmiastowej wykonalności.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Sędziowie: NSA Antoni Hanusz, del. WSA Grażyna Nasierowska (sprawozdawca), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 111/10 w sprawie ze skargi L. C. na postanowienie Dyrektor Izby Skarbowej w G. z dnia 23 listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w G. na rzecz L. C. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2010 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Gd 111/10, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.,) dalej u.p.p.s.a., uchylił zaskarżone przez L. C. postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 23 listopada 2009 roku w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji za podstawę orzekania wynikało, że postanowieniem z dnia 22 lipca 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. nadał rygor natychmiastowej wykonalności decyzji wydanej przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 29 czerwca 2009 r., ustalającej L. C. podatek dochodowy od osób fizycznych w formie ryczałtu od dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2006 r. w wysokości 20.124,- zł. Zaskarżonym do Sądu postanowieniem z dnia 23 listopada 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w G., utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 239 b § 1 ww. ustawy decyzji nieostatecznej może być nadany rygor natychmiastowej wykonalności, gdy: organ podatkowy posiada informacje, z których wynika, że wobec strony toczy się postępowanie egzekucyjne w zakresie innych należności pieniężnych (pkt 1), strona nie posiada majątku o wartości odpowiadającej wysokości zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę, na którym można ustanowić hipotekę przymusową lub zastaw skarbowy, które korzystałyby z pierwszeństwa zaspokojenia (pkt 2), strona dokonuje czynności polegających na zbywaniu majątku znacznej wartości (pkt 3), okres do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest krótszy niż 3 miesiące (pkt 4). W myśl § 2 tego przepisu powyższe normy stosuje się, jeżeli organ podatkowy uprawdopodobni, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane. Organ drugiej instancji, uwzględniając treść powyższych przepisów, doszedł do przekonania, że w okolicznościach niniejszej sprawy istniały przesłanki do nałożenia rygoru natychmiastowej wykonalności, a więc organ pierwszej instancji dokonał prawidłowej prawnej oceny stanu faktycznego sprawy. Wyjaśnił, że warunkiem nadania przez organ podatkowy rygoru natychmiastowej wykonalności jest uprawdopodobnienie przez organ, że zobowiązanie wynikające z decyzji nieostatecznej nie zostanie wykonane przy jednoczesnym spełnieniu jednej z czterech przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 239 b § 1 Ordynacji podatkowej. Organ stwierdził, że z akt sprawy wynika, że skarżąca wraz z mężem dokonała w dniu 17 marca 2009 r. sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. K. Wskazał, że w aktach sprawy znajduje się dokument zatytułowany jako umowa wstępna kupna mieszkania z dnia 3 września 2007 r. opisanego wyżej, stanowiącego własność skarżącej i jej męża, w którym jako kupującego wskazano F. H., który miał wpłacić zaliczkę na poczet umowy w wysokości 80.000,- zł. W treści umowy przewidziano, że kwota 40.000,- zł jako pozostała część ceny zostanie wpłacona do dnia 1 października 2009 r. Organ odwoławczy stwierdził, że z treści podpisanej przez strony umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego nie wynika, że sprzedaż przedmiotowego lokalu była następstwem umowy wstępnej z dnia 3 września 2007 r. Wytknął, że w umowie sporządzonej przed notariuszem nie określono, kiedy dokładnie uiszczona została przez nabywcę kwota wartości przedmiotowego lokalu (120.000,- zł), jak również nie wskazano, że została zapłacona w ratach w 2007 r., co, zdaniem organu, sugerował w toku postępowania pełnomocnik strony skarżącej.